Skátablaðið - 01.01.1947, Síða 18

BADEN-POWELL
Skrýtnir fuglar
Nú í haust kom út (loksins liggur mér við að segja) fyrsta
bók B.-P. i íslenzkri þýðingu, og vildi svo einkennilega til,
að siðasta bók hans varð fyrir valinu: „SÓL OG REGN
— sögur frá Kenýu“. t þessari bók lýsir B.-P. aðallega hinni
fjölskrúðugu náttúru Afriku, sem var honum svo kœr.
\ TlÐ fórum nýlega í annað sinn að svip-
’ ast um eftir gíröffum. í slíkum ferðum
er betra að hafa gát á öliu. Trúlegt mætti
virðast, að jafn stór dýr og gíraffar, sextíu
feta há og livít, gul og dumbrauð á lit,
sæjust gerla. En því fer fjarri. Þau standa
tíðast við lágar trjáhvirfingar, þannig að
þau geta sjálf horft yfir krónurnar, þótt
greinarnar og laufið hylji skrokk þeirra.
Hreyfi þau sig ekki úr stað, eru fætur
þeirra nauðalíkir trjábolum. Háralitur
þeirra ber mikinn keim af gulnuðu grasi.
Okkur gekk illa ferðin. Við sáum aðeins
einn gíraffa, og hann var dauður.
Við veittum því fyrst athygli, að fáeinir
gammar renndu sér úr háa lofti og svifu
lengi yfir trjáhvirfingu. Þessir fuglar eru
ótrúlega fráneygir, og gráðugir eru þeir
eins og drengir á vaxtaraldri. Sjái gammur,
sem er á flugi hátt í lofti, dauða skepnu,
eða jafnvel aðeins lasburða, rennir hann
sér undir eins til jarðar. Aðrir gammar,
sem eru hærra í lofti, veita flugi hans strax
athygli og flýta sér líka til veizlugleðinnar.
Hið furðulega við þennan fugl er ekki ein-
ungis, hve sjón hans er skörp, heldur hví-
líkan fjölda drífur að, þar sem æti er að
finna, þótt mannlegu auga dyljist þeir.
Þegar þeir lækka flugið, steypa þeir sér til
jarðar í stórum sveigum og hreyfa ekki
væng. Þó skeikar þeim ekki að renna sér
þar niður, sem ætið er.
Þeir eru ljótir fuglar, höfuðið snoðið og
hálsinn ber og nefið bogið og grimmilegt.
En allt fyrir það vildi ég sjálfur vera gamm-
ur og geta svifið hátt uppi í bláum geimn-
um án allra erfiðismuna.
Þegar við nálguðumst staðinn, sem gamm-
arnir liöfðu haft augastað á, sáum við kyn-
lega sjón. Fyrst gátum við ekki áttað okkur
á, hvað það var, en þegar við nálguðumst,
sáum við, að þarna var saman* kominn
hópur þessara stóru gamma. Þeir stóðu í
löngum röðum eins og hermenn í fylk-
ingu. Þegar við stugguðum við þeim, þá
dröttuðust þeir ólundarlega úr sporunum,
veifuðu heljarbreiðum vængjunum, flögr-
uðu nokkra faðma og settust síðan á trén.
Þeir kærðu sig ekki um að yfirgefa máls-
verð sinn að svo stöddu. En þembdir voru
þeir orðnir af öllum ósköpunum, sem þeir
voru búnir að rífa í sig. Þeir minntu einna
lielzt á skóladrengi á veizludegi, sem segja,
þegar þeim er boðinn meiri matur:
T 0
SKATABLAOiÐ