Skátablaðið - 01.01.1959, Blaðsíða 7

Pétur gat þá ekki orða bundizt: „Þú ert
nú alveg ómögulegur. Hvað vill þá dreng-
urinn hennar ömmu sinnar gera?“
„Ná í næsta strætisvagn og komast af
stað.“ Þeir hlupu nú, náðu í næsta strætis-
vagn, sem ók þeim beint út fyrir borgina,
þangað sem þeir áttu að hefja leiðang-
urinn. Leiðin lá í suður yfir fagurt
landslag, kjarri vaxið og miðaði þeim vel
áfram fyrri hluta dagsins. Sólin hvarf að
vísu brátt bak við skýin en það var þó áfram
þurrt. Þeir elduðu og átu sinn fyrsta máls-
verð glaðir í bragði. Er þeir aftur lögðu af
stað lá leiðin meðfram fjölfarinni götu,
sem þeir fylgdu um mílu vegar. Er þeir
voru í þann mund að krækja inn á mjóan
stíg er lá frá götunni liægði stór vörubifreið
skyndilega ferðina og staðnæmdist við hlið
drengjanna.
„Southester?“ spurði vagnstjórinn og
hallaði sér út um gluggann. „Southester,"
endurtók Pétur liugsandi. „Já, það er stutt
frá. En ég get ekki sagt um styztu leið
nema að líta á kortið.“ „Þá skuluni við
athuga það,“ segir Simmi og fer að huga að
kortinu, en vagnstjórinn er þegar farinn að
iða af óþolinmæði.
„Nú, þið vitið það þá ekki,“ segir hann
SKATABLAÐIÐ
3