Skátablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 20

JÓN ODDGEIR JÓNSSON:
Kennslustund hjá Davíö Sch. Thorsteinsson
Lœknirinn, sem hóf merkilega
starfsemi eftir að hann varð sex-
tugur og búinn að gegna erfið-
um lœknaliéruðum i 36 ár.
ÐALSTOÐ sérhvers æskulýðs-
js4 félagsskapar er sú, að þeir
'öfr hinir eldri og reyndari vilji
ljá æskunni leiðsögn sína.
Oft hefur það viljað brenna við innan
skátafélagsskaparins, bæði hér og erlendis,
að hópur áhugasamra drengja hefur ekki
getað stofnað skátasveit eða flokk, vegna
þess að þá vantaði forystuna — forystu full-
orðins manns, er leiða vildi starfið.
oft hefur það einnig hamlað framhalds-
kennslu í einstökum fræðslugreinum, sem
skátar leggja áherslu á, t. d. hjálp í viðlög-
um, að leiðbeiningar þeirra, er meira vissu,
vantaði.
Sá maður, sem mest hefur fyrir skáta gert,
í þeim fræðum er vér nefnum hjálp í við-
lögum, er efalaust Davíð Sch. Thorsteins-
son læknir.
Árið 1917 fluttist hann til Reykjavíkur.
Var hann þá kominn á sjötugsaldur og hafði
verið héraðslæknir í erfiðum læknishéruð-
um vestanlands í 36 ár samfleytt.
Flestir munclu álíta í hans sporum eðli-
legast að setjast í helgan stein — hvílast
eftir erfitt og merkilegt lífsstarf.
En í þess stað hefst nýr og merkilegur
þáttur í lífsstarfi Davíðs Sch. Thorsteins-
sonar. Hann byrjar að vekja almenning til
umhugsunar, í ræðu og riti, um hið mikla
nauðsynjamál, að ef slys beri að höndum,
sé hverjum manni skylt að kunna hin al-
gengustu og einföldustu ráð til hjálpar,
þar til náist í lcekni.
Og hann byrjar á hinum rétta vettvangi
— meðal æskunnar.
Ári síðar en hann flyzt til Reykjavíkur
er hann byrjaður að kenna af fullu fjöri,
stórum hópi skáta, hin merkilegu fræði að
geta veitt sjálfum sér og öðrum hjálp, ef
slys beri að höndum.
Ég var einn þeirra mörgu skáta, er naut
kennslu og leiðbeininga Davíðs Sch. Thor-
steinssonar. Aldrei munu mér líða kennslu-
stundir hans úr minni. Við hvert orð —
hvert handarvik — hins reynda læknis, luk-
ust upp fyrir oss nýir leyndardómar. Svo
lifandi og eðlileg var kennsla hans, að ekki
var hœgt annað en að taka eftir og læra.
Seint mun ég gleyma þeirri eftirvænt-
ingu, er vaknaði í brjóstum okkar drengj-
anna, þegar læknirinn sagði í byrjun einn-
ar kennslustundarinnar, að nú ætti að taka
fyrir hvernig lífga mætti menn úr dauða-
dái, menn, sem t. d. hefðu verið dregnir
upp úr sjó eða vatni og litu út sem dauðir
væru.
Hvernig í ósköpunum skyldi nú læknir-
inn fara að því, hugsaði ég með sjálfum
mér og datt í hug þjóðsögurnar um það,
þegar menn voru vaktir upp frá dauðum.
— Varla mundi hann fara að kenna okkur
að vekja upp drauga, og það í sjálfu
K.F.U.M.-húsinu. (Við höfðum þá æfingar
í kjallara K.F.U.M.-hússins.) En lausnin
76
SKÁTABLAÐIÐ