Skátablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 24

hendur sínar skjálfa, — hann hafði ekki
lengur fullt vald yfir byssunni. .. Hundur-
inn leit á hann, og virtist hvorki botna upp
né niður í húsbónda sínum. Hann var
bersýnilega orðinn óþolinmóður. Hægt lyfti
maðurinn byssunni, — hugsunin um fólkið
heima þvingaði hann. — Hann sá fyrir sér
fátæklega stofuna, tekin andlitin, — sljó og
soltin börnin ... Við j>essa hugsun hvarf
honum allt hik, hann lagði byssuna að öxl
sér, — og hleypti af...
Skotið bergmálaði í hlíðunum umhverfis.
Kýrin féll, — sparkaði út í loftið og reyndi
að standa upp aftur, en megnaði það ekki.
Fjörbrotin minnkuðu, og að lokum gengu
aðeins daufir kippir gegnum skrokkinn, —
síðasti dauðakrampinn. Þarna lá hún graf-
kyrr með höfuðið þrýst niður í mosann, —
með dökkt, storkið blóð í öðru munnvik-
inu. — Og sál hennar hafði nú flutzt yfir í
hinar eilífu, friðuðu fjallalendur, þar sem
hvorki ferfættir né tvífættir blóðhundar
gátu ofsótt hana lengur.
En hundurinn snuðraði kringum dauðan
skrokkinn, teygði síðan trýnið upp í loftið
og spangólaði sigri hrósandi. En þegar hann
loksins þagnaði, heyrði Knútur skrjáfið í
kjarrinu, þar sem kálfurinn hraðaði sér
burtu á flótta . .. E)júpt hugsandi blés hann
púðurrykið úr byssuhlaupinu . ..
Nóttin lá yfir fjallinu. Myrkrið hafði
tekið öll völd, — alls staðar nema inni við
Svörtutjörn, þar sem lítið bál logaði syfju-
lega. Knútur starði þreyttur inn í eldinn.
Hundurinn var á vakki um rjóðrið og nið-
ur við vatnið, sem þungbúið og dimmt bár-
aðist við ströndina. Vindinn hafði lægt, og
öðru hverju blikaði á stjörnu yfir hæðar-
brúnunum. Knútur var þreyttur og hefði
feginn viljað sofna, en hann sá stöðugt
greinilega fyrir sér biðjandi augu kýrinnar,
angistarfull og sárbænandi, og þau vörnuðu
honum hvíidarinnar ... Bara að þessi kol-
dimma nótt væri liðin, svo að hann gæti
lagt af stað heim. Hann fann ónotin stöð-
ugt ná meira og meira valdi yfir sér ...
Það skrjáfaði svo einkennilega í skógin-
um. Kannski var það elgkálfurinn móður-
lausi? ... Hann vissi ekki hvers vegna, en
hann fann allt í einu skjálfta fara um allan
líkama sinn, alveg eins og þegar hann hafði
elgskúna í skotfæri og byssuna miðaða í
fyrsta sinn. Hann fékk einhvers konar hug-
boð um að eitthvað illt mundi eiga sér stað,
— honum fannst sem úti í myrkrinu væri
eitthvað, sem sæti um hann — reiðubúið til
að kasta sér yfir hann ... Hann varð hrædd-
ur, þorði ekki einu sinni að leggja meiri
við á eldinn, sem var farinn að kulna.
Hann þorði næstum ekki að hreyfa sig hið
minnsta, — hann sat sem lamaður af óskilj-
anlegri hræðslu . . .
Hann reyndi að herða sig upp, Hrista
þennan ótta af sér og lyfta af sér okinu
eins og í gamla daga, þegar hann barðist
við björninn með berum hnefunum og tyg-
ilhníf sinn einan vopna... — Var hann
hræddur? — Ónei, hafði hann ekki dvalizt
á fjallinu aleinn í miklu meira myrkri en
nú?.. . En hann skikli ekki, hvernig á því
stóð, hræddur var hann og hélt áfram að
vera það, hvernig sem hann reyndi að
telja í sig kjarkinn. Nú heyrði hann hund-
inn urra lágt. Var þá eftir allt saman eitt-
hvað á seiði? — Hann leit upp, — og þarna,
— á grasbakka út við vatnið — stóð elgur.
Dreymdi hann, eða sá hann sýnir? Hann
kleip sig fast i handlegginn, — en þetta var
elgskýrin, seni stóð þarna ennþá grafkyrr,
— kolsvört, þar sem hana bar við fyrstu
dagskímuna á himninum .. . Hann stökk á
fætur. — Hann þekkti hana, sá brostin aug-
un, skotsárið á síðunni og blóðið í munn-
vikinu . .. Sem magnþrota stóð hann og
80
SKATABLAÐIÐ