Skátablaðið - 01.12.1972, Blaðsíða 19

NÚ KVEÐUD VIÐ TÓNINN
<(Jákv8stt— neikvastt )>
ÞaS ætti öllum skátum, bæði ungum
og öldnum, foringjum og óbreyttum, og
ekki sízt yfirstjórn skátamála á fslandi,
að vera Ijós sú staðreynd, að skáta-
starf, hiS eiginlega skátastarf, það sem
kveðnir hafa verið fleiri en einn og
fleiri en tveir óðar um, það sem alltaf
hefur einkennt skátahreyfinguna frá
öðrum æskulýðsfélagsskap, virðist
mjög fara dvínandi, og alltaf meir og
meir, a. m. k. hér á landi. Þessi liður,
þ.e.a.s. útilífið, sem áður var stolt
skátahreyfingarinnar, virðist smám
saman vera að detta út úr hinu eigin-
lega skátastarfi, verða meira og meira
hornreka, þegar okkar allt of ungu for-
ingjar gera sínar áætlanir. Að vísu tel
ég að útilegur séu enn á flestum áætl-
unum. (Ef gerðar eru áætlanir á annað
borð). En hvers konar útilegur? Mér
dettur í hug, og hef sjálfur lent í því,
og heyrt marga tala um þá staðreynd,
að útilegur séu sífellt að færast í það
mark að vera skálalega, eða inniseta í
skála, frá því komið er á staðinn og
þar til farið er heim. Er þetta rétt
stefna? Ég er viss um að svo er ekki.
Hvað hefur orðið af gönguferðum,
stuttum og löngum, skíðagöngum,
skautaferðum, hjóltúrum, sjóferðum,
tjaldútilegum, (fyrir utan skátamótin)?
Þannig mætti lengi telja, því náttúran
býður upp á ótal, ótal mörg tækifæri
til tilbreytingar í starfinu, ef foringj-
arnir nenntu að skipuleggja, og eyða
kröftum x að leita að nýjum (gömlum)
leiðum, til að fá betra og mikið meira
útistarf.
Ég sagði áðan, ef foringjar nenntu.
Vissulega eru til foringjar, sem vilja
leggja eitthvað á sig, en því miður allt
of fáir. Þeir fá hvorki æskilega sam-
keppniné þakkireða gagnrýni eftir því,
sem við á. Þreytast þeir þá tiltölulega
SKATABLAÐIÐ
fljótt, þegar þeir sjá næsta sveitar-
foringja við hliðina, oft í sama félagi,
geta verið sífellt að skemmta sjálfum
sér, og þáoft á miður heppilegan máta.
T framhaldi af því væri ekki úr vegi
að fá úr því skorið, hvort ekki sé vænt-
anleg stefnubreyting hjá Bandalagi ísl.
skáta, hvað áfengi, tóbak og nautnalyf
almennt varðar, losa sig við þessa
hlutleysisstefnu, sem verið hefur, og
taka skýra afstöðu til þess máls.
Ég ætla ekki á þessu stigi að koma
með mínar skoðanir um hvað skuli gera
til að bæta skátastarfið, koma því út,
losna við föndurdútl, nema þar, sem
það á við, losna við óreglu meðal okk-
ar, sem erum nýlega vaxin upp úr
barnaskólanum, losna við kennslu-
stundaform á skátafundum og við lausn
skátaverkefna, og þennig mætti lengi
telja, en nóg að sinni.
Hvað skal gera, hvers er að gera
það, og hvaðan skal áhuginn fyrir bættu
skátastarfi koma? Þetta eru hinar sí-
felldu spurningar, sem erfitt er að
svara, en mín skoðun er, að á meðan
við steinþegjum, (nema í þröngum hópi)
verði ekkert gert, á meðan við, sem
stöndum í eldlínunni, gerum ekkert
raunhæft, þá verði lítið aðhafst af
öðrum.
Eitt er vist, skátastarf þarf að batna
að miklum mun, og væri það verðugt
takmark að gera skátahreyfinguna að
öflugustu æskulýðshreyfingu fslands,
fyrir þjóðhátíðarárið 1974. Það er
hægt, þvf áhuginn fyrir hreyfingunni
hefur farið stórvaxandi nú á seinustu
mánuðum, eins og sjá má af auknum
meðlimafjölda, endurlífgun félaga á
mörgum stöðum, (sjá„Úr heimi skáta”),
svo og miklum áhuga meðal almenn-
Frh. á bl s. 3 7
19