Sameiningin - 01.04.1907, Qupperneq 28

6o
Væri jþað ekki dýrSlegt að vera slík lifandi mynd? Jú,
sannarlega væri það það.
Biðjum þá Jesúm öll aö gera okkur að slíkum lifandi
myndum, sem vitnað geta um hann. En munum þá, að lofa
honum að gera Jtað á þann hátt, sem hann vill gera J>að. Þá
Terðum við lifandi myndir upprisu Jesú.
ENGILLINN OG GRATANDI BARNIÐ.
(Þftt.)
„Góða barnið mitt! því grætur þú svona mikið?“—spurði
þjónustu-engillinn.
„Æj, æ! Enginn held eg hafi nokkurn tíma átt eins skelfi-
lega bágt eins og eg — bara fyrir það, að eg hef reynt að vera
góð. Æ! æ! Eg vildi eg væri orðin vond. Mér liði þá ekki
svona illa“—sagði barnið.
„Þér liði mikln verr“—sagði engillinn.—„En segðu mér
nú, barnið mitt, hvað gengur að þér?“
„Sjáðu til! Mamma fékk mér hespuna þá arna að vinda
upp, og eg lofaði henni að gera það“—sagði barnið. „En pabbi
bað mig að sækja hlut fyrir sig. Og það var nærri því korninn
tími til þess að fara í skólann. Og eg var að lesa lexíuna
mina, hlaupa fyrir pabba, og vinda hespu — alt þetta i einu.
Og nú er eg öll flækt í bandinu og kemst ekkert, hvorki aftur á
bak né áfram. — Æ, æ! Hvað á eg að gera?”
„Sestu niður!“—sagði engillinn.
„Já, en það er komið að því, að eg á að fara i skólann“—
sagði barnið.
„Sestu niður!“—sagði engillinn.
„En—faðir minn baö mig að hlaupa fyrir sig“ — sagði
barnið.
„Sestu niður!“—sagði engillinn og tók í öxlina á henni og
lét hana setjast niður.
„Sittu nú kyrr!“—sagði hann og fór rólega að vinda hesp-
una. Það voru ósköp að sjá, hvernig hún hafði vafist og
flækst utan um hendur og fætur á barninu. Engin furða, þó
það sæti fast. En loksins gat hann losað það, og fékk því svo
hnykilinn.
,„Eg þakka þér kærlega fyrir“—sagði barnið. „En var eg
nokkuð óþekk?“
„Ekki óþekk, bara heimsk. En það gerir stundum eins
'mikið ilt“—sagði engillinn.