Skólablaðið - 01.10.1947, Blaðsíða 7

7
Því mermtunin verður ei heil né
hálf, ef hugsið £>ið eigi og skapið sjálf,
hve margt sem £>ið lesið og lærið,
i aldarafmæli Menntaskólang kom út
bok, sem nefndist "Minningar úr Mennta-
skóla", Þeir, sem þá hók lesa, hljóta að
taka eftir, hve miklum stakkaskiptum fól-
agslíf nemenda hefur tekið síðustu árin,
0g sú hreyting hefur ekki orðið til
hatnaðar.
Helzta fólag þessa skóla, Framtíðin,
var eitt sinn merkilegt fólag. Þa var
hún aðal hókmenntafólagið í skólanum.
“Helzta umræðuefni á fundum hennar
var hókmenntir, nemendur lásu upp sögur
og kvæði, oft frumsamin, og deilurnar
stóðu um hókmenntastefnur. í hlað Fram-
tí ðarinnar þýddu eða sömdu nemendur sögur
og kvæði, skrifuðu greinar og ritgerðir
og voru miklir andans menn, Aðrir gáfu
svo út sín eigin hlöð, og öll hlýddu
J)au sömu köllun. Það fór því ekki hjá
]?ví, að við slík skilyrði sem þessi
kæmu hæfileikar nemenda til slíks sem
þessa í Ijós og þroskuðust hetur en
annarsstaðar. Sa áhugi, sem menn höfðu
á hókmenntum, það andrúmsloft skáldskap-
ar og virðingar fyrir hinum skapandi anda,
sem ríkti í skólanum hlaut að lífga^upp
faldar glæður, skapa skáldunum trú á
sjálfa sig og verk sín.
Enda hafa mörg frægustu skáld og
andans stórmenni þessarar þjoðar hafið
feril sinn í Menntaskólanum. Guðmundur
skólaskáld - Einar Benediktsson og
Bjarni frá Vogi, svo að nokkrir sóu
nefndir af þeim fyrri. Og þeir,sem síð-
ar komu, gerðu fyrirrennurum sínum enga J
skömm til. Davíð Stefánsson - Halldor
Kiljan - Sigurður ívarsson - Tomas
Guðmundsson. Þannig má lengi telja,
Eins og einn mætur maður sagði:
i
!
Það er móðina í Framtíðinni,að vera
skáld, það er fínt.
"Hvar er nú feðranna frægð?", getur
Framtíðin spurt okkur. Svarið er stutt
og laggott. Horfin, Horfin, ásamt öllum
áhuga og þekkingu á móðurmáli, íslenzk-
um og erlendum hókmenntum, þjóðlegum
fræðum, ásamt allri virðingu fyrir bin-
um skapandi anda. í stað þessa hefur
komið erlend reyfara-ómenning, sívaxandi
áhugi fyrir dægurþrasi og persónulegum
skætingi á samkomum nemenda og fleira
slíkt. Menntaskólanemendur kunna varla
eitt gott íslenzkt kvæði, (skammlaust),
en erlenda slagara drekka þeir í sig,
Ef einhver heyrist fara með íslenzka
vísu, er það í níu af hverjum tíu til-
fellum annað hvort nauða ómerkilegt
gamankvæði eða klámvísa. Fæstir hafa nú
orðið hrageyra, tilfinning fyrir góðum
stíl og góðu máli er að hverfa.
Þa!ð er margt, sem yeldur þessu, Með-
fædd, aldagömul aðdáun a öllu því, sem
erlent er, hefur að sjálfsögðu hlómstrað
á síðustu árum, Rótleysi á hugum manna
hefur fylgt í kjölfar hinnar of hröðu
athurðarásar. Þetta eru utanaðkomandi
áhrif, sem þó hafa orðið meiri en skyldi
vegna dugleysis okkar. En þetta er ekki
allt. Kennslutilhögun og einkunnagjöf er
þannig hór í skóla, að nemendur heinlínÍL
þurfa ekki að lesa íslenzku, ef þeir
sprella vel og fallega í fimleikatímum,
Nemand'í í gagnfræðadeild getur látið hjá
lxða að lesa lestrarhók Sig, Hordal, ef
hann hefur fallega rithönd og góðan
frágang á íslenzku ritgerðum sínumy að
maður tali nú elcki um ef hann teiknar
vel. Þetta er óþolandi, FÓlk kemur í
þennan skóla til að.leita sór fróðleiks
og andlegrar menningar, ef það vill
læra að teikna getur það farið x
^andíðaskólann, vilji það læra að sprik'J
skal það fara í fimleikafólag. Það á ekk
framh. á hls. 19.