Skólablaðið - 01.10.1947, Blaðsíða 10

lo
framhald af hls. 9.
ar eða þá bara 5>egja og hugsa. Leið
tíminn furðanlega fljótt með þessu
moti, og aður en varði, vorum við kom-
in að Næfurholti. Þa kom í ljós, að
einn hílinn vantaði, og voru í honum
engir minni menn en inspector scolae
or fararst jórinn, Einar IÆagnússon.
Var strax sendur bíll "út af örk-
rnni" til að sækja þa, sem í bilaða bíl-j
num voru.
A meðan var nesti tekið upp og
snætt. En það var fljótgert, og lá þá
ekki annað fyrir en leggja upp í göng-
una. Var klukkan um halfsex, þegar lagt
var af stað.^Johannes áskelsson stjórn-
aði förinni ásamt kunnugum leiðsögu-
manni, sem sást þó yfirleitt heldur
lítið af. Mun honum hafa þótt "Mennt-
skælingar" heldur klónir göngugarpar.
Þo verður ekki annað sagt, en þeir
hafi byrjað sæmilega, þvíað í upphafi
toku margir a ras a undan og linntu eigi
ferðinni, fyrr en þeir voru komnir lang-
leiðma að Heklu, en þeir vita víst bezt
sjálfir, hvernig þeim leið á heimleið-
inni.^Hinir "skikkanlegri" fóru sór að
engu oðslega, því að nógur var tíminn.
I þeirra hopi voru flestir kennar—
arnir, kvénfólkið allt og eitthvað af
karlfólki.
Leiðin var löng og erfið, svo að
oft þurfti að setjast niður, og urðu
menn oft hvíldinni fegnir. Brátt tólc
að skyggja, og^komu þá eldarnir í
Heklu vel í Ijós. Var þar aðallega um
að ræða^gíginn, sem hraunið hefir
runnið úr. í honum var nokkur ólga og
allmikið gos. Mátti greinilega sjá
glóandi hraunmolana þeytast í allar
attir. Einnig matti sjá hraunstrauminn,
sem vall fram hvxtglóandi. Eftir því
sem nær dr®, skyggði meira, og varð
þessi sjón þá enn tilkomumeiri,-
Síðasta spölin var leiðin upp að
nýja hrauninu nokkuð erfið. urgum vrg
að þræða^einstigi utan í fjallshlíð
í ökladjúpum snjó, en síðar kom í
ljos, að við rætur þessa fjalls var
mun betri leið. Þegar að nýja hrauninu
kom, var numið staðar. Var það að mestu
orðið kalt, en þó mátti sjá smáglóoir
hór og þar í því. Við eina slíka glóð
safnaðist nokkuð af okkur saman, og
fengum við þar agæta hlyju, Var það
vel, því að annars er hætt við, að
slegið hefði að sumum þeim, sem mjög
höfðu svitnað á göngunni.
- Nokkur harðfeiigin karlmenni
lótu sór þó ekki nægja að horfa á
hraunstrauminn frá þessum stað, heldur
hóldu áfram og komust víst alveg að
straumnum,-
NÚ var tíminn notaður til að vlrða
fyrir ser hina stórkostlegu og hrika-
legu sjón, sem þai'na gat að líta.
Einkum var það hraunfoss einn ,mik--
ill og voldugur, sem dró að sór athygli
manna. Hefðu ýmsir viljað gefa mikið
fyrir að lcomast að honum, en því var
nú eklci að heilsa. Þegar menn þottust
búnir að horfa nægju sma a allt þetta,
reyndi jóhannes að hóa mannskapnum
saman, Hafði hann einkum til þess
flautu eina ferlega, sem gaf fra^ser
heljarmikil hljoð, væri blasið nogu
kröftuglega í hana. HÚn rejndist nu
samt harla vanmáttug til þessa síns
ætlunarverks, og þá fyrst og fremst
vegna þess, að megnið af folkinu var
þegar komið nokkuð a leið heim,
Gengum við því í smáhópum, en
jóhannes og nokkrir kennarar og nemendu
ráku lestina. Ekki höfðum við samt far*
ið langt, þegar á vegi okkar urðu far-
arstjóri og inspector með allstoran
hóp nemenda, Höfðu þeir um síðir komizt
að Næfurholti og lagt strax af stað í
gönguna. Var Einar lítið hrifinn af
samferðafólki sínu og sagðist vera
orðinn svo reiður, að hann væri buinn
með öll sín blótsyrði, Þottu það firn
mikil. Þeir hóldu svo áfram ferð sinni,
en við hin áfram heim á leið. Var nu
farið að draga nokkuð af okkur^og því
farið hægt yfir. Veðrið var ólýsanlega
fagurt, alheiðskír himinn með óteljandx
tindrandi stjörnum, leiftrandi norður-
ljós og í austri Hekla spuandi eldi
og brennisteini. Þetta var í sannleika
íslenzkt vetrarkvöld.
Oft var áð, og gerðu þá sumir
sór það til skemmtunar að athuga
stjörnurnar og rifja upp nöfn þeirra,
enda kunnu sumir kennaranna goð skil^
á þeim. Annars gerðist fátt tíðinda a
heimleiðinni. Snjórinn, sem hafði angr,
framhald á bls. 24»