Skólablaðið - 01.10.1947, Blaðsíða 24

24
framhald af bls. 25»
aðrir aðilar sáu um slíkar framkvæmdir.
Það verður ekki um það dæmt hjer,
hver verið hafi upphafsmaður að pess-
um rannsóknum , en ætla má þo, að
framkvæmdarstjóri Rannsóknarráðsins
hafi oft átt að þeim fyrstu uppástung-
una.
Steinþóri Sigurðssyni voru nátt-
úrurannsóknir íslands einlægt áhugamal,
og hann vildi ótrauður vinna að umbót-
um þeirra. Hann sá vel gallana, sem
enn eru á þeim málum hjá okkur, og
hann hafði hugsað tillögur til hóta í
þeim efnum og skrifað um sumar þeirra.
Hann var ritfær vel, og eftir
hann liggja margar ritgerðir í hlöð-
um og tímáritum. i>að sýnir, hvað áhuga-
mál hans voru margþætt, að síðastlið-
ið vorkom út eftir hann hók a ensku,
''The Living World", þar sem hin mikil-
vægustu mál líffræðinnar eru rædd.
Steinþór var varaforseti•Ferða-
fjelags íslands og vann fyrir það
fjelag hæði mikið og gott starf.
Öðrum málefnum, sem Steinþór
Sigurðsson ljet til sín taka, er jeg
ekki svo kunnugur, að jeg geti um^þau
rætt, Jeg veit, að hann var mjög áhuga-
samur um öll íþróttamál og honum voru
falin vandasöm störf þeirra vegna.
Hann var í milliþinganefnd í
íþróttamálum 1938-39? og hann var
^ulltrúi skíðamanna í Olympíunefnd
íolands, sem á að undirhúa þáttöku
íslendinga £ næstu Olympíuleikum.
Sem ferðafjelagi var Steinþór
fráhær. Hann var glaðvær og hugkvæm-
ur, áræðinn og varkár, Hann var alltaf
hoðinn og húinn að gera allt fyrir
alla, sem að gagni mætti verða.
Það var á Sauðafellsöldu laugar-
dagskvöldið 29* mars í vor og sunnu-
dagsnóttina næstu. Hekla var nývöknuð
af aldarsvefni. HÚn ljómaði öll í
svölu næturloftinu og glóandi hra-un-
straumarnir hnigu niður hlíðar hennar, J
Steinþór .Sigurðsson var þá að
hefja það starf, sem nú hefir horið
nafn hans út um heim.
Hann horfði hugfanginn á Heklu
og daðist að tign hennar. Hverjum
gat þá í hug komið, að hún ætti eftir
að varpa steini að hjarta hans?
JÓhannes iskelsson.
; framh. af hls, lo.
•að margan á leiðinni upp eftir, því að
hann var sums staðar djúpur, gerði mönn-
um nú lífið leitt á annan hátt, því að
nú reyndist erfitt að finna slóðina, þar
sem snjólaust var. ÞÓ gekk þetta allt á
endanum, því að sjaldan var mjög langt
á milli skafla. Einn hlutur gerðist þó á
leiðinni, sem okkur 2o aldar-mönnum hefði
aldrei komið til hugar, að gæti gerzt.
Við mættum draug, eftir því sem sumix
fullyrtu, Svo var mál með veiti, að fram-
hjá okkur gekk vera (óg gat ekki annað
i sóð en það væri mennskur maður) og hauð
j gott kvöld. En ^egar einn kennaranna,
Stefanía Guðnadottir, ávarpaði ha.na og
spurði, hver þar færi, ansaði veran því
engu , en skundaði rakleitt upp hrekkum, .
Af þessu' dró Stefanía þá ályktun, s.1
hór hlyti að vera um draug að ræða, enda.
fókk hún ekki hetur sóð en hann liði upp
hrekkuna. Höfðum við af þessu skemmtun
mikla.
Hokkru síðar gengum við fram á hóp
nemenda, sem har þunga hyrði. Reyndist
það vera stúlka úr fyrsta hekk, sem hafði
veikzt á leiðinni, Bárum við hana svo til
j skipti-s niður að Næfurholti, fimm í hvert
j sinn, Þar fókk hún að_hlynningu og hresst--
ist svo, að hún gat verið með í hílnum
heim. NÚ var ekki anna.ð að gera en híða
eftir Einari og flokki hans, Þeir komu
hrátt, og fórum við þá að koma okkur fyri::
í hílunum. Um ellefuleytið var lagt af st.
frá Næfurholtij en ekki höfðum við langt
farið, er i ljos kom, að einn nemendann
vantaði. Hafði hann augsýnilega týnzt og
orðið eftir. ÞÓtti þetta nokkuð skrítið,
einkum þar sem umræddur nemandi er einn a'
; stærstu mönnum skólans, 1,92 metrar a
! hæð er mór tjáð. Reyndar geta óhöpp hent
i alla, en minni líkur eru þó til, að svo
! miklir menn fari sór að voða, enda varð
: sú raunin á, að hann hafði orðið of seinr.
og náð í síðasta híl. Eftir þetta var
framhald á hls. 19.