Litli Bergþór - 01.04.1989, Blaðsíða 8

Eftir Ólaf Stefánsson
Teikningar: Björg Ólafsdóttir
Það var núna í janúar, í ótíðinni,
sem ekki sér enn fyrir endann á
þó komið sé fram í mars. Ég
hafði ekki komist í búð nokkuð
lengi og það var lítið orðið til í
skápunum.
Ég settist inn í kompu mína, sem
venjulega heitir símaherbergi, en
er stundum heiðruð með nafn-
inu skrifstofa.
Ég var að bíða eftir kvöldmatnum
og klukkuna vantar stundar-
fjórðung í sjö. I útvarpinu er
verið að lesa veðurfregnir:
"Veðrið kl 18. Reykjavík.
Suðaustan 7 vindstig, élja-
gangur. Frost 4 stig."
Mér verður litið út um gluggann
og þar er svipað veður. Það er
ekki útlit um fyrir að ég komist á
Selfoss á morgun eins og ég
ætlaði.
Þá fór ég að pára þessa lýsingu:
Það er jagandi éljagangur,
janúar er í garði.
(ósköp er ég svangur,)
-og útsynningurinn harði.
Að versla kemst ég varla,
vegirnir þaktir sncevi.
Hungurvofur hátt kalla.
Hrikaleg er vor œvi.
Sœmir þó síst að kveina,
sitjum við hér við ylinn.
Öll erum inni og heima,
enginn þarfút í bylinn.
Eins hafa ekki orðið,
áföll úti né inni.
Þó vescelt sé verðarborðið
og vistirnar sífellt minni.
Þegar þetta var komið á blaðið
heyrðist aftur frá útvarpinu:
“Veðurhorfur næsta sólarhring:
Búist er við stormi á öllum
miðum og djúpum. Um sex
hundruð km suðvestur af
Reykjanesi er kröpp lægð á leið
norðaustur.” Þetta var sem sé
hversdagssaga þurrabúðar-
manns úr ótíðinni. Eins þeirra
forsjálu, sem ekki hafa að sér á
haustin og slátra heima bæði
dilkum og ám og leggja til búsins
a.m.k. hálft hross.
En kannski er það ekki versti
eiginleiki Islendingsins, að vera
Hcekkar nú himnesk sólin,
hcenufet á degi.
Sjást bráðum Citroen hjólin,
svífa um auða vegi.
Gleymist þá gaddurinn harði
þá grimmur vetur er liðinn.
Vor kemur fyrr en varði.
Vittu, nú styttist biðin.
fljótur að gleyma óblíðum sökum
náttúruaflanna, en vona f þess
stað á betri tíð, langt út yfir alla
skynsemi.
Þannig höfum við komist af í
þessu landi.
Litli Bergþór 8