Litli Bergþór - 01.12.1991, Qupperneq 28

A flótta með oddvitanum
Einhverra hluta vegna fór ég í kvöld að rifja
upp atvik sem gerðist í barnaskólanum í
Reykholti fyrir hart nær fimmtíu árum, en
ýmislegt getur hafa brenglast í minni mínu á
þeim tíma.
Leiðinn sótti á mig fyrstu árin í barnaskóla.
Til þess að vinna bug á þessu var helsta ráðið
hjá mér að erta skólastjórann eða stríða
skólasystrum mínum, efviðvorum þáekki að
skemma eitthvað í bröggum Dagsbrúnar
austur í Holti. Dagsbrúnarmenn voru í okkar
augum óalandi kommúnistar og engin synd
að skemma þeirra eigur.
Þennan morgun hafði ég verið óvenju
fyrirferðamikill. Mér var a.m.k. kennt um að
kústskaft lenti í peru á klósettinu þegar ein
stúlkan var þar inni. Þetta endaði svo með
allsherjar vatnsslag.
Til þess að ná þeim “ versta “ út úr látunum
bað Ásgerður ráðskona mig um að ná í
kartöflur fyrir sig. Henni var aldrei neitað um
handtak. En um leið og ég setti kartöflurnar í
pottinnhirtiégnokkurnslattaafspírum. Rúrrí,
sem seinna átti íslandsmet í kúluvarpi var
bagalega sterk, en hrædd við ánamaðka.
Eftir að ég var búinn að velkjast með
spírurnar í vasanum fram yfir hádegi, velja
þær bestu og bíta til, voru þær bara nokkuð
líkar ánamöðkum.
Ífrímínútum eftir hádegi fórég til Rúríar, tók
nokkrar spírur upp úr vasanum og spurði
hvort hún vildi ekki geyma nokkra ánamaðka
innanklæða og athuga hvort þeir lifnuðu ekki
við. Þegar hún vildi það ekki gerði ég mig
líklegan til þess að troða spírunum niður í
hálsmálið á peysunni hennar. Rúrí var nú
ekki tilbúin að gangast undir þetta, tók á rás
niður tún og þvert yfir mýrina niður að Litla-
Fljóti. Mýrina var þá ekki búið að grafa og því
mikið af blautum keldum.Við vorum sveitt og
leirug þegar ég loksins náði Rúrí á veginum
upp undir Brautarhóli. Þá sýndi ég henni
spírurnar og hrósaði sjálfum mér fyrir að
hlaupa alla þessa leið til þess að segja henni
að þetta væru kartöfluspírur. Rúrí var góð
stúlka og við vorum vinir. Hún var mér í raun
alveg sammála um mína manngæsku, svo
við leiddumst heim afleggjarann og flýttum
okkur ekki þótt komið væri fram í
kennslustund.
Skólastjórinn var ekki eins ánægður með
uppátæki mitt. Hann beið eftir mér á hlaðinu
og nú skyldi venja kauða af óknyttunum.
Sterkar kennarahendur gripu um
hnakkadramb stráksa og hristu hann, en
ræðuna sem hann flutti meðtók ég ekki.
Gísli í Kjarnholtum kom til mín þegar ég var
að taka saman þá fáu muni sem ég átti í
skólanum. Skólavist minni í Reykholti var
lokið og ég var að fara gangandi heim. „Ekki
lætég þigfara einan, ég kem með þér” sagði
Gísli og lét ekki sitja við orðin tóm.
Við gengum út veg og vorum rétt komnir
upp fyrir Brautarhólbúnir að leggja allt strok á
hilluna en bollalögðum hvaða leið væri
heppilegast að fara heim í skóla svo ekki væri
alveg augljóst að við værum að snúa við.
Best væri að fara yfir mýrina upp fyrir Stóra-
Fljót og þaðan bakatil að skólanum. Kemur
þá ekki skólastjórinn hlaupandi út
afleggjarann. Það varekki um aðvillast, hann
var að elta okkur, því við sáum á kollinn á
honum bakvið blindhæðina á veginum. Það
skyldi aldrei spyrjast að við létum handsama
okkur á flótta, svo við tókum til fótanna. Það
dró óðfluga saman, svo við rétt gátum skotist
undir brúna á Fellsgili. Þungt og hratt fótatak
heyrðist á brúnni. Svo varð allt hljótt og við
læddumst eftir gilinu og austur í Reykholt.
Skólastjórinn baðÞórarinn bóndaíFellskoti
um að hjálpa sér um fráan hest og fylgd, því
tveir drengir hefðu strokið úr skólanum og
væru á leið upp í Eystri-Tungu. Þórarinn léði
honum gráan gæðing sem hét Hrani og var
ættaðurfrá Drumboddstöðum. Skólastjórinn
reið hratt niðurtraðirnar, en ætlaði að hægja
á hestinum áður en hann tæki beygjuna.
Hrani hlýddi illa öðru en mjúku taumhaldi
Þórarins - herti aðeins ferðina í hlutfalli við
átök knapans. Þegar Þórarinn kom upp að
Vatnsleysu var Erlendur hreppstjóri búinn að
leggja á Skjóna sinn og riðu þeir nú þrír
saman upp að Tungufljótsbrú. Þá kvað
hreppstjórinn upp úr með það að lengra gætu
strákarnir ekki verið komnir.
Á Vatnsleysu var komið inn í kaffi - tíminn og
áhyggjurnargleymdust. Kristínhúsfreyjahafði
ákveðnar skoðanir á því hvernig ætti að taka
á fyrirferðamiklum strákum. Hún hafði líka
nokkra reynslu.
Við Gísli ræddum hvað geraskyldi. Það var
lítilmannlegt að fela sig - djarfara að búast til
varnar.Við völdum okkur virkisstað á
klettasnös þar sem þverhníptur hamarinn var
Litli - Bergþór 28