Litli Bergþór - 01.12.1993, Síða 22

Umhverfis jörðina,
12. þáttur
Ferðasaga í nokkrum þáttum,
eftir Geirþrúði Sighvatsdóttur á Miðhúsum.
SKÚTUKERLING Á KYRRAHAFI
frh.
í síðasta pistli sagði ég frá ferðum mínum um
eyjar Frönsku Polynesíu. Ég má til með að bæta
svolitlu við þann kafla, áður en stefni er snúið í
vestur.
Þegar við komum til baka til Raiatea, frá Bora
Bora, var að hefjast heilmikil hátíð hjá
eyjaskeggjum. "Fete", eða Bastilludagurinn, sem
reyndar er þjóðhátíðardagur Frakka, 14. júlí.
FHátíðarhöldin geta staðið í viku eða lengur ef
stemmningin er góð og er mikill glaumur og gleði
meðal innfæddra sem og skútufólksins.
Skrúðgöngur, þjóðdansar, trumbusláttur og
gítarmúsík. Allskonar keppni t.d. í að opna
kókoshnetur, vefa strákörfur, bera ávexti, ganga á
glóandi steinum, sem kyntir höfðu verið allan
daginn, kappsigling o.s.frv. Og svo var auðvitað
dansað, drukkið og djammað fram eftir öllum
nóttum.
Fete á Raiatea,
kókoshnetukeppnin.
Eftir viku skrall ákváðum við Minou hin franska að
þiggja boð um að sigla á annarri seglskútu til Tahiti
og til MOOREA, en Moorea er önnur aðal
ferðamannaeyjan í eyjaklasanum. Ég þurfti að ná í
póst og athuga um flugmiðann minn, og auk þess
átti ég enn eftir að skoða Moorea. Skútan var frá
Alaska, og hét Zubinelgenubi, (heiti á einni
siglingastjörnunni), fallegur, tvímastra
trefjaglersbátur, 17 m langur, með 6 manna áhöfn.
Það stóð heima að við komum inn til Papete
daginn sem ég átti bókað far til Los Angeles og það
var skrítin tilfinning að horfa á eftir vélinni. - Nú var
ég ein á báti, í orðsins fyllstu merkingu og engin
fastmótuð ferðaáætlun framundan. En þetta var
frelsið, tilfinning sem ég hafði vanist smámsaman
og varð sterkari eftir að ég fór að ferðast ein. Ég
var engum háð, gat breytt ferðaáætlunum frá degi til
dags að eigin geðþótta, vissi aldrei nákvæmlega
hvað morgundagurinn bar í skauti sér, nema að það
var undir mér sjálfri komið hvað úr honum varð.
Þessi algera frelsistilfinning er nokkuð sem marga
dreymir um en færri þekkja og eftir að heim kom
kostaði það mig þó nokkuð átak að njörva mig niður
aftur! -
Miðann minn til L.A. gaf ég nokkru síðar stelpu
sem ég hitti, eftir að hafa árangurslaust reynt að
koma honum í verð og veit ég ekki hvort hann var
einhverntímann notaður.
Við Minou fórum á puttanum í kringum báðar
eyjarnar. Á Tahiti fengum við far með innfæddum
strák og systur hans, sem buðu okkur síðan að
gista heima hjá foreldrum sínum sem ráku skóla
nálægt Papete. Gestrisnin á þeim bæ stóð ekki að
baki gestrisni annarra Polynesa. Við vorum
fóðraðar á besta Tahitimat og látnar sofa í
hjónarúmi foreldranna. Annað kom ekki til greina
þrátt fyrir öflug mótmæli okkar.
Minou og Tahitsku systkinin, sem
keyrðu okkur kringum Tahiti.
Litli - Bergþór 22