Foreldrablaðið - 01.01.1968, Side 24

verk af Flóru í kjólnum, sem hún
var í.
Dóra virti myndina fyrir sér með
undrun og sýnilegri aðdáun, og það
leyndi sér ekki, að Flóra varð upp með
sér af því. „Já, horfðu bara vel á hana“,
sagði hún. „Amma verður að bíða, þang-
að til ég kem. Veizlan getur ekki byrjað
fyrr. En ég ætla samt ekkert að flýta
mér. Það verður víst nógu langur tími
til þess að láta sér leiðast í dag“.
Dóra lagðist aftur í grasið og teygði
úr sér. Það var eins og allt sem í kring
um hana var, væri syfjað. Blómið við
fætur hennar beygði kollinn eins og það
væri sofnað, og jafnvel blöðin á epla-
trénu virtust sofnuð. Og nú heyrðist
henni litla bláklukkan hvísla: „Góða
nótt, Dóra. Nú skalt þú líka sofa“.
Og hún hlýtur að hafa sofnað fljótt,
því að allt í einu sá hún engil standa
fyrir framan sig, en slíkt sjá börn að-
eins í svefni. Engillinn tók í hönd henn-
ar og leiddi hana með sér inn í afar-
stóran garð, en hann virtist saman-
standa af mörgum smágörðum.
„Sjáðu, Dóra“, sagði engillinn. „Hér á
hvert barn á jörðunni sinn garð, og
blómabeðin eru eins konar mynd af
hjörtum þeirra. Við skulum líta á nokk-
ur þeirra“.
„Á ég líka garð?“ spurði Dóra.
Engillinn svaraði: „Já, og þú skalt
fá að sjá hann, en fyrst skaltu skoða
þennan hérna“.
Þarna var heldur fátæklegt blómabeð
en þó vel hirt. í því miðju var þroska-
legur rósarunni með mörgum blómum og
brumhnöppum. Þarna voru einnig ang-
andi fjólur og mörg fleiri litfögur, ilm-
andi blóm. Gömul kona stóð við rósa-
runnann og klippti af honum.
„Láttu gömlu konuna fara“, sagði
Dóra við engilinn, „sjáðu, hvernig hún
skemmir fallega rósarunnann".
„Nei“, svaraði engillinn brosandi.
„Gamla konan kann sitt verk. Þetta er
garðyrkjukonan, ÖrhircjS, hún klippir
mjög sjaldan of mikið. Taktu eftir, hve
þessi rósarunni er fallega vaxinn. Hann
heitir KœrleiJcur. Þennan blómagarð á
Jetta, litla stúlkan, sem þú talaðir við
í dag. En nú skulum við einnig skoða
annan lítinn garð, sem virðist mjög fall-
egur til að sjá. Við skulum nú koma
nær og líta betur á hann“.
Engillinn leiddi nú Dóru að þessum
garði. Svo var að sjá sem þar hefðu eink-
um verið valin hin skrautlegustu blóm,
sem unnt var að fá. Snotur garðyrkju-
drengur gekk um garðinn og vökvaði
blómin. Hann kom með hverja könnuna
af annarri fulla af vatni og sprautaði yfir
beðin, enda þótt þess væri í raun og
veru engin þörf, því að blómin voru
meira að segja vesældarleg vegna of
mikillar vökvunar. Og þegar nær kom
rósarunnanum, sem sýndist svo fagur
í fjarlægð, kom í Ijós, að bæði blöð og
blóm voru ormétin.
„Ó“, hrópaði Dóra, þegar hún sá, hve
runninn var illa farinn. „Hingað ætti að
senda konuna með klippurnar. Það er
ljótt að sjá, hvað runninn er skemmd-
ur“.
„Nei, það er ekki til neins“, svaraði
engillinn. „Sá, sem annast þennan garð,
heitir Auöur. Hann plantar mörgum
fallegum blómum, en þau þrífast illa,
vegna þess að hann sinnir > þeim ekki
eins vel og þarf. Ef ekki kemur reglu-
legt illviðri bráðlega, er eins líklegt, að
þessi fallegi runni og mörg trén eyði-
leggist alveg, og illgresið breiðist yfir
22 FORELDRABLAÐIÐ