Foreldrablaðið - 01.01.1968, Blaðsíða 27

en kuldaskórnir voru
merkilegir með sig
og önzuðu varla.
„Ósköp eruð þið fýlulegir“,
sögðu stígvélin og brostu.
„Líkar ykkur ekki
félagsskapurinn ?“
Kuldaskórnir færðu sig fjær
og sögðu kuldalega:
„Við höfum aldrei séð
annað eins skórusl
og hér er saman komið.
Við erum hér um bil nýkomnir
úr verksmiðjunni.“
„Ja, hérna“, sögðu stígvélin.
„Þessi skóvinnustofa
er okkar annað heimili.
Við erum notuð svo mikið,
að alltaf er verið
að gera við okkur.“
Eftir tvo daga var búið
að gera við stígvélin
og kuldaskóna líka.
Fátæka konan kom strax
og sótti stígvélin.
Hún strauk þau utan
og dáðist að viðgerðinni.
„Bless, bless,“ kölluðu stígvélin
til kuldaskónna.
„Gætið ykkar að blotna ekki,
þið gætuð fengið kvef.“
Kuldaskórnir svöruðu engu,
en voru fegnir að
losna við stígvélin
og vonuðu, að Karólína
kæmi sem fyrst að sækja þá,
svo þeir losnuðu úr þessum
ófína félagsskap.
En tíminn leið —
meira að segja margir mánuðir,
og engin Karólína kom,
til að sækja kuldaskóna.
Kuldaskórnir voru nú
ekki lengur montnir.
Rykið lagðist þéttar á þá
með degi hverjum,
og þeir skildu nú,
hve ömurlegt það var
að vera einmana
og öllum gleymdur.
Einn daginn kom Guðrún inn
með gúmmístígvélin
til að láta gera við þau.
Þau lentu aftur á hillunni
við hliðina á kuldaskónum.
„Nei, getur þetta verið?
Eruð þið hér enn, og svona
rykugir og illa haldnir?“
spurðu stígvélin.
„Já, reyndar,“ svöruðu
kuldaskórnir dapurlega.
„Karólína hefur víst átt
heldur mikið af skóm
og ekki munað eftir okkur.“
Þessa daga, sem
stígvélin voru í viðgerð,
urðu þau vinir kuldaskónna.
„Við vonum bara, að það
FORELDRABLAÐIÐ 25