Unga Ísland - 01.07.1931, Qupperneq 4

52
UNGA ÍSLAND
um upp. Sjáum við þá kjóa, sem er að
elta grátitling', og eru þeir beint yfir
höfðum okkar. Kjóinn tók sveiflur mikl-
ar, svo að grátitlingurinn átti fult í
fangi með að skjótast svo fimlega und-
an, að hann yrði ekki fyrir höggum kjó-
ans. Við kendum í brjósti um veslings
grátitlinginn, og heíftin brann í brjósti
okkar til kjóans, sem við höfðum sjeð taka
svo mörg líf þessara litlu vesalinga.
Reyndum við nú að fæla kjóann burtu
með ýmsu móti, en alt var árangurs-
laust, kjóinn skeytti því engu, en hugs-
aði bara um að ná lífi litla fuglsins. Nú
harðnaði viðureignin æ meira, sveiflur
kjóans urðu enn hraðari, svo að oftast
munaði minstu að hann slæi grátitling-
inn niður. Grátitlingurinn var örmagna
af hræðslu, og hann sá að hann gat ekki
varið sig stundinni lengur, og hann vissi
að nú á þessari stundu mundi hann láta
lífið með hinum hörmulegustu kvölum
í klóm kjóans. Við stóðum og horfðum
á þennan bardaga, sem við vissum að
enda mundi sorglega, hjartað barðist í
okkur af ótta, því að við vissum, að á
næstu stundu mundi kjóinn hremma
veslings litla fuglinn, og fljúga með
hann í burtu hálflifandi, og rífa hann
svo í sig. En á síðustu stundu rennir
grátitlingurinn sjer beint niður til
pabba og inn í handarkrika hans. Pabbi
stóð svo litla stund kyr, til þess að láta
kjóann fara í burtu. Hann sveimaði líka
skjótt í burtu, þegar hann var búinn að
tapa bráð sinni. Kjóinn gargaði ámátt-
lega og leit illilega til okkar, eins og’
hann vildi segja: »Jæja, jeg fer þá að
leita að öðrum«.
Þegar kjóinn var horfinn úr augsýn,
tók pabbi fuglinn hægt og varlega úr
handarkrika sínum, og ljet hann í lófa
sinn. Við komum öll til að sjá litla ves-
alinginn. Hann lá alveg grafkyr og
hreyfði hvoki legg eða lið, og augun titr-
uðu af ótta og hjartað barðist ákaft, og
var auðsjeð að honum leið lítið betur
þarna hjá okkur, en þegar hann var að
verja líf sitt fyrir kjóanum. Við sáum
hvað grátitlingnum, litla vininum okk-
ar, leið illa, svo að pabbi lyfti upp hend-
inni; þá hurfum við sjónum hans, en
himingeimurinn, leiksvið fuglanna, birt-
ist honum, og þá sá hann að við ætluðum
ekkert mein að gera sjer, svo að hann
þandi út litlu vængina sína og sveif upp
í loftið. Hann fór strax að syngja, og
leit til okkar glaðlega, eins og hann
vildi segja: »Þúsund,þakkir fyrir frelsi
mitt. Og jeg skal launa ykkur með því
eina, sem jeg get launað með, og það er
söngvunum mínum.
Fuglarnir eru einhverjir skemtileg-
ustu gestir, sem við eigum. Það væri
tómlegt, ef fuglarnir væru ekki. Þeir
ljetta mörgum raunastundir. Og enginn
er svo sorgmæddur, að hann g'leðjist
ekki við söng' fuglanna. Og' þeir prýða
landið okkar jafnvel meira en nokkuö
annað. Og_ aldrei gera þeir okkur nokk-
urt mein eða skaða. En með hverju laun-
um vió alt þetta? Við launum það með
því, að ræna þá aleigu þeirra, eggjun-
um, og' meira að segja, að við dreputn