Unga Ísland - 01.07.1931, Síða 5

53
UNGA ISLAND
suma þeirra. Og af þessu leiðir, eins og
gefur að skilja, aó þeir eru hræddir við
okkur, en gæði þeirra eru svo mikil, að
þrátt fyrir alt þetta gleðja þeir og
skemta okkur með söng sínum.
Þessi litla saga hjer að framan sýnir,
að ekki er hinn síðasti neisti dauður
af því trausti, sem fuglarnir bera til
vor mannanna. Kæru vinir, drepum
ekki þennan síóasta neista, heldur reyn-
um að gla^óa hann, með því að drepa
ekki nje ræna fuglana, heldur sýnum
þeim góóvild og' vináttu.
Ármann Kr. Emarssoni, 15 ára.
Brjef frá mömmu.
(Sönn saga).
Gunna litla í Hlíð kom hlaupandi iit
í bæjardyrnar með kaffibrúsann á bak-
inu.
»Jeg ætla að hlaupa eins og jeg get,
svo að fólkið fái heitt kaffió«.
»Já, flýttu þjer nú«, svaraði húsmcð-
irin innan úr eldhúsinu, en Gunna litla
heyrði það ekki; hún var þotin af stað
upp alt tún. Efst á túnbrekkunni snjeri
hún sjer við, og leit heim að bænum;
]mð var dálítið lýjaPdi aó hlaupa svona
í einum spretti upp alt túnið.
»Flýttu þjer nú með kaffið, Gunna«,
heyrði hún alt í einu sagt fyrir aftan
sig með málróm, sem hún kannaðist vel
við.
»Æ, hvað þú ljest mjer bregða, Þórð-
ur«, ansaði Gunna litla hlæjandi.
»Veistu að það kom brjef frá mömmu
rjett áðan«, bætti hún við.
»Jæja, hver kom með það?« spurði
Þórður.
»Siggi í Kotinu — það kom með pósti
þangað«. Og Gunna litla ljómaði af
fögnuði.
»Já, flýttu þjer nú með kaffiö«,
sagði Þórður meó örfandi gletni, og
Gunna litla þaut af stað eins og eldi-
brandur.
Gunna litla í Hlíð var uppeldisdóttir
hjónanna þar. Foreldrar hennar höfðu
fluttst af landi burt, þegar Gunna var
á öðru árinu, og skilið hana eftir hjá
frænku sinni, sem hafði tekist þann
vanda á hendur, að ganga henni í móð-
ur stað, og þó Gunnu liði í alla staði
vel, og allir væru góðir við hana, þá
varð henni það oft á, að þrá foreldra
sína, því að þó aó hún kallaði hjónin í
Hlíð pabba og mömmu, þá fann hún,
þó að hún væri ekki nema sex ára, að
þau voru ekki foreldrar hennar.
Þó fann hún aldrei eins til einstæð-
ingsskapar síns eins og þegar hún heyrði
foreldrum sínum hallmælt, en það kom,
því miður, alt of oft fyrir. Það hafði
heldur enginn tekið að sjer aó þurka tár
hennar, síðan amma hennar dó, fyrir
rúmu ári síðan, þangað til Þóróur kom,
þá um vorið, sem var undanfari þess
sumars, sem nú er getið um. En nú átti
engin hrygð sjer stað í hjarta Gunnu
litlu; þaó var eintómt sólskin og sumar,
alveg eins og í kringum hana. Nú hljóþ
hún berfætt, og Ijettfætt sem lóa, og
hugsaði ekki um, þótt lyngið rifi fæt-
urna. Hún fann ekki til neins, nema
gleðinnar í sál sinni yfir brjefinu, sem
var nýkomið, því að þótt hún gæti sjálf
ekki lesið það, þá hafði fóstra hennar
gert það fyrir hana, og þar hafði staðið,
meðal annars, aó hún væri nýbúin að
eignast ofurlítinn bróður. En það var
henni minst gleðiefni, því ekkert hafði