Unga Ísland - 01.07.1931, Qupperneq 12

60
UNGA ISLAND
sín væri ekki heima, og' faóir sinn væri
í búóarskrifstofunni. Það gerði samt
ekkert til, því að hann segði bara eld-
hússtúlkunni, að pabbi sinn hefði beðið
sig' að skila til hennar, að hún ætti ?.ð
gefa þessum dreng fljótt eitthvað að
borða, því að hann kæmi langt að, og
væri að flýta sjer. Annars sagði hann
aó verið gæti, að hún neitaði að taka til
matinn. Þaó gerði ekkert til, þótt hann
segði henni dálítið ósatt um þetta, því
aó hann gæti sagt pabba sínum frá öllu
saman, þegar hann kæmi út í búðina.
Birni litla leist ekki alskostar sem
best á þessa ráðagerð, en hann sagði
samt ekkert.
Þeir voru nú komnir að húsinu. Kaup-
mannssonurinn opnaói húsdyrnar og
sagði Birni að koma á eftir sjer. Þeir
gengu inn langan, velmálaðan gang', þar
til þeir komu aó stofudyrunum. Kaup-
mannssonurinn opnaði þær, og bauð Birni
að ganga þar inn og fá sjer sæti. Síðan
lokaði hann dyrunum á eftir honum, og
Björn heyrði hann opna aðrar dyr, er
iágu inn úr ganginum, og fara þar inn.
Björn fór nú að virða fyrir sjer stof-
una; öll var hún hin skrautlégasta, en
eng'inn maður var þar inni. Loftið var
hvítmálað og gólfið dúklagt, veggirnir
voru pappalagðir og hjengu á þeim alls-
konar málverk í gyltum umgerðum;
gluggarnir voru þjettskipaðir jurtapott-
um, með margskonar blómum í. Inn í
svona skrautlega stofu hafði Björn b'tli
aldrei fyr komió. En nú heyrði hann að
farið var að tala saman í næsta herbergi.
og' hann þekti aó annar maðurinn, sem
talaói, var kaupmannssonurinn. Var
hann nú sjálfsagt að biðja eldhússtúlk-
una, aó taka til handa honum matinn.
Ösjálfrátt fór Björn að leggja við hlust-
irnar, en hann gat ekki greint orðaskil,
því að þau töluðu lágt og báru ört á, oe'
honum fanst því líkast, sem þau væru
að rífast. En svo þögnuðu þau alt í einu
og aðrar dyr, er voru á stofunni, opnuð-
ust og kaupmannssonurinn kom inn.
Hann lokaði dyrunum á eftir sjer,
gekk fast að Birni og hvíslaði:
»Jæja, þá er þetta komið í lag; jeg
held hún ætli að koma með matinn,
þótt hún tæki því ekki nærri fyrst. En
nú verður þú að segja mjer, hvað það
er, sem jeg á að kaupa fyrir þig«.
»Já«, sagði Björn. Hann tók upp
peningabuddu sína og fann þar brátt
tvo útskrifaða brjefmiða. »Á þennan«.
mælti hann, »er þaó skrifað, sem jeg átti
að taka út í reikning pabba«, og hanr
rjetti honum annan miðann. »En á þess-
um standa jólagjafir, sem við systkinin
ætluóum aó kaupa fyrir peninga«, og
hann fjekk kaupmannssyninum hinn
miðann, ásamt fimm-króna-seóli.
»Jæja, það er ágætt«, sagði hann,
»þú veróur ekki meira en búinn að
borða, þegar jeg kem aftur«. Hann stakk
á sig miðanum og peningunum, og snar-
aðist út.
Björn varð nú aftur einn í stofunni.
»En hvað þetta ætlar að ganga alt
vel«, hugsaði hann. »Bara að strákurinn
yrði nú nógu fljótur«. Hann stóð upp af
stólnum, sem hann hafði setið á, og gekk
út að glugganum til að vita, hvort hann
sæi ekki til hans út á veginn. Jú, það
kom heim, hann sá kaupmannssoninn,
þar sem hann hljóp út veginn frá hús-
inu. Hann horfði á eftir honum, þar til
hann sá hann hverfa á milli húsanna.
Þá gekk hann frá glugganum og settist
aftur í sæti sitt. Augu hans fóru aftnr