Unga Ísland - 01.01.1941, Qupperneq 8

Jóhann Frímann:
TÓN-ERNIR
Sjá hvítar hendur, sem léttar leika
í ljósaskiptum við kvika strengi,
þœr minna á brosandi börn, sem reika
á björtum nóttum um gróin engi.
Sjá dýra steina í björtum baugum
á bleikum fingrum, er strengi liræra,
þeir minna á glóðir í ungum augum,
er ástin tendrar fyrst logan skæra.
Sjá mærin bláeyg í bálið starir.
í bragnum heyrist mér hvíslað, sungið.
þótt ekki bæii hún varmar varir,
þá verður rökkrið af ljóðum þrungið.
þótt blandist hlátur í hæsta óminn,
mér heyrast strengirnir gráta undir,
sem lilæði sál hennar gegnum góminn,
er gígjan minnist á liðnar stundir.
þvi þessir tónar, sem hugann hrífa
og höndin bjarta úr strengjum seiðir,
þeir minna á erni, er særðir svífa
á svörtum vængjum um óraleiðir.
P. BANGSGAAR:
ÍBÚAR HEIÐARINNAR
Þýtt hefir Sigurður Helgason.
Veturinn lagðist að. Smám saman
varð örðugra fyrir dýrin að afla sér
fæðu. Fuglarnir flugu flestir suður á
bóginn og þeir fáu, sem eftir urðu,
gættu sín vel fyrir rándýrunum. Gras-
ætur skógarins og heiðarinnar hurfu
líka að mestu af vegi þeirra. Og þó að
rándýrin beittu allri sinni slægð og öllu
sínu þreki til að afla sér matar, bar það
lítinn árangur. Smádýrin vissu, að nú
þurfti að varast rándýrin ennþá frek-
ar en vanalega. Þess vegna sváfu þau
með opnum eyrum og gættu þess með
tvöl'aldri varfærni að verða ekki á vegi
fyrir þeim.
Refurinn hljóp um heiðina, rakti slóð-
ir og leitaði að mat. Oft varð hann fyr-
ir vonbrigðum. Dagar liðu án þess hann
fengi nokkurn bita og aldrei varð hann
saddur. Einn daginn rakst hann á
frosna laufdyngju, sem skeflt hafði yf-
ir. Hann sperrti upp eyrun og hlustaði.
Inni undir hrúgunni heyrði hann mýs
tísta. Hann lagðist niður og beið þolin-
móður eftir því, að einhver þeirra kæmi
út, en það varð árangurslaust. Þá hugs-
aði hann ráð sitt, sópaði snjónum var-
lega frá nokkrum holum á laufdyngj-
unni og beið svo enn, og um nóttina
náði hann í fáeinar mýs, sem ekki stóð-
ust freistinguna, en komu út til að skoða
sig um.
Annan dag náði hann sér í íkorna,
sem hafði hætt sér út úr hreiðri sínu í
tré einu í skóginum og komið niður á
jörðina til að leita sér matar. Vetrar-
forði hans hafði verið að mestu geng-
inn til þurrðar. Niður á jörðunni fann
IJNGA ÍSLAND
2