Unga Ísland - 01.01.1941, Qupperneq 9

hann eitthvað ætilegt undir snjónum,
og fór að grafa. Hann var kominn með
hausinn og framlappirnar niður í hol-
una og skottið sveiflaðist fram *yfir
hrvgginn á honum, þegar refurinn kom
og hremmdi hann.
Því lengur sem leið, því harðari varð
veturinn og því örðugra varð til bjarg-
ar. Auk þess hafði refurinn nú aftur
fundið sér maka. Þau hlupu margar
mílur á degi hverjum, en lengra og
lengra varð milli þess, að þau finndu
sér bita. Þau voru skinhoruð og lævís-
leg, dökk augu þeirra lágu djúpt í
augnatóftunum, logandi af hungur-
æði.
Eina nótt rákust þau á nýlega slóð
eftir héra. Þau röktu slóðina yfir engi
og akra heim að trjágarði einum við
stóran bóndabæ. Sulturinn veitti þeim
hugrekki. Þau stukku yfir gaddavírs-
girðinguna utan um garðinn, en hávað-
irn frá stórgripunum inni í fjósinu og
ómur af mannaröddum rak þau til baka.
Þau lögðust samt í leyni utan við girð-
inguna, þar sem slóðin lá inn undir
hana.
Hérinn var inni í garðinum, nagaði
þar börkinn á trjánum og gróf frosna
kálstöngla upp úr snjónum. Þegar hann
var orðinn nokkurn veginn mettur, Iagði
hann af stað út, sömu leiðina og hann
hafði komið. En allt í einu varð hann
órólegUr. Hann japlaði vörunum og
starði óttasleginn á tvo dökka skugga,
sem hann hafði komið auga á bak við
girðinguna, hoppaði nokkrum sinnum
áfram, þefaði og lagði eyrun aftur með
hryggnum, sem merki þess, að hann
væri hræddur. Það var auðséð, að nú
vissi hann, að erkióvinurinn var nærri.
Hann skalf og titraði, datt á hnén, eins
og ósýnilegur þungi þrýsti honum nið-
ur.
Þá heyrðist allt í einu illileg hundgá
heima við bæinn. Hérinn hrökk við,
skreið eftir jörðinni út að g'irðingunni,
stakk hausnum út undir vírinn og dró
að sér afturfæturna. I sama bili stóð
hann augliti til auglitis við refina, sem
störðu á hann gráðugum augum. Hann
gat ekki snúið við. Eitt augnablik lá
hann lamaður af hræðslu. Hoppaði svo
áfram beint í ginið á refnum og þeir
þutu burtu með bráðina.
*
í marga mánuði hafði jörðin verið
þakin snjó. Á hverri nóttu féll hitamæl-
irinn niður fyrir frostmark. Alltaf var
austanvindur, sem jók kuldann og feykti
til snjónum á jörðinni, svo hann safnað-
ist saman í djúpa skafla, þar sem skjól
var.
Uppi í skóginum var snjórinn álnar-
djúpur. Vindurinn næddi milli trjánna,
hrím og ísflögur hrundu stöðugt niður
úr frosnum greinunum, fuku skrjáfandi
eftir snjónum og hljóðið var ýmist veik-
UNGA ÍSLAND óskar öllum kaupendum sínum og uiðskipta-
vinum gleðilegs árs og þakkar þeim hið liðna ár.