Unga Ísland - 01.01.1941, Qupperneq 22

Kapphlaupið í fjöllunum
(Sagan er þýddúr The American Junior Red Cross News, en það er blað ung-
liðadeilda Rauðakrossins í Bandaríkjunum).
Einu sinni endur fyrir löngu voru
tvö ríki í Svisslandi, er hétu Uri og
Glarus. Þó, að einkennilegt megi virð-
ast, þá vissi enginn nákvæmlega, hvar
landamærin lágu á milli þeirra. Og þar
sem enginn uppdráttur var til, er sýnt
gæti þau, og heldur engin varða eða
önnur merki á landinu sjálfu, voru í-
búarnir í stöðugum vafa um þetta.
Nú bar svo við einn sumai’dag, að
smali nokkur frá Glarus, er Anton hét,
hélt hjörð sinni til beitar uppi í Græn-
ölpunum, en þar voru hagar góðir. —
Sama dag kom þar einnig smali frá
Uri með sína hjörð. Hann hét Jakob.
Er Anton kom auga á Jakob, kaliaði
hann hastarlega til hans:
— Farðu héðan burtu, þetta land til-
heyrir Glarus!
Jakob brást reiður við og kallaði á
móti:
— Farðu sjálfur burtu með alla þína
hjörð. Þetta land tilheyrir Uri, óhreini
smalastrákurinn þinn!
Deilan harðnaði brátt og breyttist í
geigvæna orustu. Þeir hrópuðu ókvæð-
isorðum hvor til annars, rifu upp möl
og grjót og köstuðu hvor á móti öðrum.
Að lokum féll Anton til jarðar með
blæðandi sár á höfði. Hann hafði orðið
fyrir steinkasti, og segir sagan, að hann
bæri aldrei sitt barr eftir þetta.
Fréttin um þennan atburð barst út,
og kom öllum saman um, að eitthvað
yrði að gera, til að koma í veg fyrir,
að slíkt endurtækist, og til þess að jafna
þessar ævafornu landamerkjaþrætur.
En engum datt í hug fær leið að því
marki, fremur en endranær.
Sumir voru reiðir mjög og hrópuðu:
— Stríð! — Stríð! Drepum þjófana!
Til allrar hamingju kom þá einn vit-
ur maður frá Glarus fram með svofellda
uppástungu. Hann sagði:
— Þið íbúar Glarus og þið íbúar
Uri, veljið þið hvorir um sig færasta
manninn úr yðar hópi. Þann fyrsta júní
þegar hið fyrsta hanagal hljómar, skulu
þessir tveir menn hlaupa af stað hvor
frá sínu ríki í áttina til hins. Þar, sem
þeir mætast, skulu landamerkin vera
frá þeirri stundu.
Því lengur sem fólk hugleiddi þessa
einföldu uppástungu, því ákjósanlegri
virtist því þessi lausn á málinu. Og að
síðustu samþykktu allir uppástunguna,
að undanteknum fáeinum uppvöðslu-
seggjum, er berjast vildu út af einu og
öllu.
Vitanlega hélt hver ungur maður í
báðum löndunum, að einmitt hann yrði
fyrir valinu.
Síðan voru kappmót haldin, til að á-
kveða hver færastur væri. Keppt var í
hlaupum, stökkum og þeim íþróttum
öðrum, er líklegar þóttu til að sanna,
hver bezt gæti leyst þrautina.
Sá maður, er Uri að lokum valdi, hét
Felix og var hermaður. Hann var ljós-
hærður, hávaxinn, ungur náungi, en
UNGA ÍSLAND
X
16