Unga Ísland - 01.01.1941, Blaðsíða 23

fremur lítið þekktur. Hann hafði áður
dvalið í Frakklandi í hirð Frakkakon-
ungs og barizt fyrir hann. Þar sem að
Felix varð sigurvegari í öllum kapp-
mótum, var hann einróma kjörinn til að
keppa fyrir Uri.
Er íbúarnir í Glarus höfðu haldið
mörg kappmót, völdu þeir loks mann, er
Óli hét. Hann var kallaður Óli osta-
gerðarmaður, hann var einnig fremur
lítt þekktur, því að hann lifði mjög
kyrrlátu lífi í þokkalegum en fátækleg-
um kofa uppi við hálendið. Hann lifði
þar af kvikfjárrækt og bjó til mjög góða
osta. Nágrannar Óla vissu, að hann var
mjög mikill fjallgöngumaður og frár á
fæti. Lágur var hann vexti, en herða-
breiður og sterkur vel.
Óli var staddur niður í þorpinu, er
honum barst sú frétt, að hann hefði
verið kjörinn til að keppa fyrir land
sitt. En í stað þess að njóta heiðursins
í margmenninu og hlýða á hrósyrði
landsmanna sinna eða fara inn í veit-
ingakrá og fá sér glas af víni, flýtti
hann sér heimfleiðis. Hann þurfti að
flýta sér, til þess að annast kýr sínar
og geitur, því að hann unni skepnum og
vanrækti aldrei skyldur sínar við þær.
Honum varð litið til hins stóra svarta
hana síns, er hann kom heim, en han-
inn sat rogginn á priki sínu.
— Ég skal gefa þér vel, vinur minn,
ef þú galar snemma að morgni hins
fvrsta júni. Heyrirðu það? sagði Óli.
En svarti, feiti haninn hans hélt á-
fram að hugsa um sínar yndislegu hæn-
ur og kannske heyrði hann ekki einu
sinm, hvað Óli var að segja.
Felix átti enga skepnu. Og þó að hann
hefði átt þær, hefði hann sjálfsagt van-
rækt þær, því að hann var léttúðugur
náungi, sem heldur kaus að drekka vín í
veitingakránni en fást við skepnuhirð-
ingu. En nú brá svo við, að hann keypti
hvítan hana, fór með hann heim og lok-
aði hann inni í búri. Auðvitað gleymdi
hann oftast að gefa honum og haninn
megraðist dag frá degi.
Tíminn leið og fyrsti júní nálgaðist.
Fólkið í Uri og Glarus fylltrst meiri og
meiri eftirvæntingu með hverjum degi.
— Hvernig rnyndi kapphlaupið fara?
Urn annað var naumast talað þessa dag-
ana. Hvorki afurðasalan né tíðarfarið
gat vakið áhuga manna meir.
— Hvor hlauparanna skyldi komast
lengra ?
— Hvor þeirra skyldi vinna Grænu-
Alpana fyrir sitt land? Þannig spurði
maður mann.
Aðfaranótt hins fyrsta júní gat eng-
inn sofið. Allir vöktu og biðu þess, að
hanarnir göluðu. Margir féllu á kné
og báðu til guðs urn sigur fyrir sinn
mann og sitt land.
En þetta kvöld hafði Felix setið inni
í krá einni og tæmt hvert vínglasið á
fætur öðru. Þar sagði hann drykkju-
bræðrum sínum sögur af afreksverkum
sínum í her Frakkakonungs. Um tólf-
leytið drattaðist hann þó heimleiðis og
fleygði sér í bæli sitt, gleymdi auðvitað
að gefa hananum sínum, en steinsofn-
aði á augabragði.
Tunglið kom upp. Vindurinn kvein-
aði í greniskóginum. Stundarfjórðung-
ur ieið, hálftími leið, klukkutími leið.
Felix svaf rólegum, draumlausum
svefni eins og barn. En allt í einu var
hann vakinn af snöggum glymjandi
hávaða. Svangur og kaldur haninn hans
barði vængjunum og gól lengi og kröft-
uglega. Að sjálfsögðu var það ætlun
hanans að vekja Felix, svo að hann
gæfi honum eitthvað að éta. En Felix
UNGA ÍSLAND
17