Tónlistin - 01.03.1942, Síða 22

TÓNLISTIN
34
ner rækli starf sitt af mikilli alúð
og gætli þess vandlega, að fram-
burður væri skýr, andað væri á rétt-
um stöðum og sungið væri iireint.
Sérstaka áherzlu lagði liann á skýr-
an bassa. „Ég beyri engan bassa“,
var viðkvæði bans. En öllu öðru
fremur lét bann sér annt um veik-
an söng, svo að erfitt var í því að
gera honum til Iiæfis.
„Þelta hljómar i sífellu eins og
herlúður!“ lirópaði bann lil söng-
fólksins, sem af fremsta megni
revndi að halda sér í skefjum. Einu
sinni var hann að æfa lag, þar sem
syngja átti „pianissimo“, og bafði
bvað eftir annað stöðvað sönginn,
sem lionum fannsl alltaf of sterk-
ur. Loks kom kórinn sér saman um
að syngja alls ekki. „Þetta var
ágætt!“ kallaði Bruckner hiininlif-
andi, sem með sjálfum sér liaí'ði
í rauninni skynjað liinn ímyndaða,
óraunverulega hljóm.
AFDRIFARlKIR
SAMFUNDIR.
Þegar norski fiðlusnillingurinn
Ole Bull (1810—1880) koni til Par-
ís sem óþekktur ferðalangur, varð
hann fyrir því óliappi, að stolið
var frá lionum ölln því, er bann
liafði meðfeðis, þar á meðal fiðl-
unni bans. í örvæntingu sinni kast-
aði bann sér í Signn en var bjargað.
Hann seldi einu skyrtuna, sem liann
átti, til þess að geta ldustað á Paga-
nini, sem þá var frægur um viða
veröld. Ole Bull varð svo hrifinn
af leik lians, að Iiann strengdi þess
heit að reyna að feta í fótspor hans.
Fyrir dálítinn ágóða af hljómleik-
um liélt bann lil Italíu, þar sem
lionum var fálega tekið. I Florenz
var bann nær dauða en lífi af
hungri. — Þá vildi svo lil, að tveir
miklir listamenn urðu á vegi bans.
Voru það hin fræga söngkona Mali-
bran og maður liennar, belgiski
fiðlusnillingurinn Bériot. Hjónin
ætluðn að halda hljómleika í Flor-
enz og liöfðu sezt að á sama gisti-
liúsi og Ole Bull. En skyndilega
veiktist Bériot, svo að hætla var
á, að aflýsa yrði hljómleikunum.
Malibran var óhuggandi, þangað til
gestgjafinn sagði lienni frá norska
fiðluleikaranum. Hún bað hann að
spila fyrir sig og' geðjaðist svo vel
að fiðluleik hans, að Iiún fékk hann
til að koma fram í stað Bériots.
Ole Bull var nú tekið svo vel, að
orðstír lians flaug um gjörvalla
Italiu. I leikhúsinu Sair Carlo í Nea-
pel varð hann í einni lotu að spila
sama lagið níu sinnum, og' nú leið
ekki á löngu áður en allur heim-
urinn kannaðist við hann. Þegar
Paganini dó, arfleiddi liann norska
fiðlnleikarann að eirini af liinum
frægu fiðlum sínum.
EKKI NÓGU MANNGLÖGG.
Hljómsveitarstjórinn Arthur Ni-
kisch (1855—1922) var eitt sinn á
gangi í járnbrautarlest og var á leið
inn í snæðingsvagninn. Um leið og
hann fer fram bjá konn, sem stend-
ur á lali við kunningja sinn, heyrir
liann að konan segir: „Ef þessi maðnr
væri ekki svona lítill, gæti það ver-
ið Nikisch!“ Nikisch snýr sér bros-
andi við og heldur leiðar sinnar
um leið og hann heyrir, að maður-