Prentneminn - 01.01.1970, Qupperneq 11

ekki vera á námsskrá iðnSkóla. Vísa ég
hér með máli mínu til sönnunar beint í
tillögur námsefnisnefndar.
Skapast einhverjir möguleikar til auk-
ins verklegs náms með nýja kerfinu?
Lítum á námsskrá 1. bekkjar:
A. Almennar námsgreinar:
(Fylgja ber aðalnámsskrá fyrir iðnfræðsluskóla
staðfestri af menntamálaráðuneytinu 20. ágúst
1969).
íslenzka:
Málfræði .......
Stafsetning ....
Skriflegar æfingar
Bókmenntir ....
Félagsfræði ....
Stærðfræði .....
Eðlisfræði .....
Efnafræði ......
Danska .........
Enska ..........
Bókfærsla ......
B. Sérgreinar:
Fríhendisteikning .............. 5
Flatar- og rúmmálsteikning .... 8
Hjálp í viðlögum .............. 1
44 kennslust.
Ein kennslustund er 45 mín„ og yfir 44 kennslu-
stundir má ekki fara á viku = 33 klukkustundir.
Sérgreinar geta verið mismunandi eftir
iðngreinum, eins og síðar er minmzt á
Eins og sjá má af þessari námssikrá er
ekki mi'kill tími eftir til verklegrar
kennslu.
Fáið þið kennararnir engu að ráða?
Okkur er skammtaður stundafjöldi til
kennslunnar og ráðum engu þar um, en
aftur á móti verðum við að skipuleggja
þessar fáu stundir, sem okkur eru ætlað-
ar.
Samkvœmt núgildandi námsskrá skól-
ans er engin islenzka kennd í 4. bekk.
Hvað vilt þú segja um álirif þess arna á
iðnmenntun, t. d. hjá setjurum?
Þetta er náttúrlega alveg fráleitt að
nemar í prentiðm skuli ekki fá meiri ís-
lenzkukennslu en t. d. nemar í ketil- og
plötusmíði. Þarna er einmitt verkefni
fyrir fræðslunefndirnar, og að sjálfsögðu
ættu þær að leggja til að verja sérgreinar-
tímunum, að hluta eða öllum, til þess
náms, qins og námsefnisnefnd bendir
réttilega á í tillögum sínum.
Er meistarakerfið úrelt?
Þegar talað er um meistarakerfi eða
meistarakennslu, þá er átt við að öll
kennslan fari fram á vinnustað. Slíkt
þekkist ekki lengur í okkar iðngrein. Má
því segja, að við í prentiðnaðinum búum
við blandað kerfi, skóla- og meistara-
kerfi. Það hefur átt sér stað miOdl sér-
hæfing lijá prentsmiðjum. Það eru blaða-
prentsmiðjur, sem prenta eingöngu dag-
blöð, umbúðaprentsmiðjur, mjög sér-
liæfðar, og prentsmiðjur, sem einungis
fást við eyðublaðaprentun o. s. frv. í þess-
um prentsmiðjum lærir neminn ekki al-lt
það sem hann þarf að kunna til þess að
geta tekið sveinspróf. Þarna kemur
skólinn til, og það hefur sýnt sig eftir
tilkomu prentskólans, að þeir sem lært
liafa í blaðaprentsmiðjum til dæmis, eru
engir eftirbátar hinna, sem lært hafa í
prentsmiðjum, sem eru með tímarita-,
bóka- og smáprentun. Iðnfræðslulögin
gera ráð fyrir að skólarnir útskrifi sveina,
enda er það og sjónarmið þeirra prent-
meistara, sem ég þekki bezt.
Hvað um námssamnmga?
í 23. grein iðnfræðslulaganna segir:
„Iðnskóli, sem tekur nemanda í nám til
sveinsprófs í ákveðinni grein, skal hafa
sömu skyldur gagnvart honum sem um
meistara væri að ræða, að svo miiklu leyti
sem við getur átt“.
Hvað vilt þú segja, Óli, um samruna
allra bókagerðarfélaganna í eitt- félag?
Kemur ekki til með að skapast enn ein
leiðin til sameiginlegrar verklegrar
kennslu? Hefur nefndin íhugað þann
möguleika?
1 st.
l -
1 -
1 -
2 — = 6 lcennslust.
........ 6 -
........ 4 -
........ 2 -
........ 3 -
........ 4
........ 5 -
1 l
PRENTNEMINN