Prentarinn - 01.10.1999, Blaðsíða 13

Aðalkjarasamningur er
alltaf grunnur sem
ekki er hægt að semja
sig frá.
Nei, það er ekkert byrjað enn-
þá. Þeir fyrstu sem eru að byrja
eru Verkamannasambandið.
Nú hafa komið fram þœr
raddir sem segja að verði
ekki verulegar launahœkk-
anir þá stefni þrentið lirað-
byri í að verða láglauna-
starf. Þessar raddir spyrja
eintiig: Hvaða iðnaðarmann
fœrðu í dag sem þú getur
borgað 1200 krónur á tím-
ann í aukavinnu?
Ég get nú ekki fallist á að
prentið sé láglaunastétt.
Svo við höldum nú aðeitis
áfram með þetta. Mig lang-
ar að spyrja þig aðeins út í
taxtana. Eg er hér með nýja
launakönnun og samkvœmt
henni eru meðallaun hjá
iðnsveinum 147.325 krónur
en taxtinn segir 97.555.
Hver eru rökin fyrir því að
ekki má fœra taxtann að
því kaupi sem er í gangi á
markaðinum?
Þetta hefur nú verið gert og það
er búið að færa taxtann nokkrum
sinnum nær raunlaunum og að
hluta til hefur það tekist. En ótt-
inn við að færa taxtann nær raun-
launum hefur snúist um að þeir
sem hafa haft hærri laun hafa átt
afskaplega erfltt með að sætta sig
við að þeir lægra launuðu nálguð-
ust þá. Tæknilega er í sjálfu sér
ekkert erfitt að framkvæma það,
en ef 97 þúsund króna launin
yrðu færð upp í 147 þúsund þá
hefði ég nú gaman af því að
heyra í þeim sem eru með 147
þúsund króna launin. Þar held ég
nú að hnífurinn standi f kúnni.
Það má heldur ekki gleyma því
að samningar eru alltaf um lág-
markslaun og jafnframt að starfs-
menn eru misjafnir, t.d. hvað
hæfileika og afköst snertir.
Eftir síðustu samninga var
mikið talað um vinnustaða-
samninga og m.a. Morgun-
blaðið vildi gera slíka samn-
inga. Hefur þetta mál þráast
eitthvað?
Sáralítið, því miður. Vinnustað-
arsamningur verður að vera skil-
inn af báðum aðilum sem hag-
kvæmi fyrir báða. Hann er ekki
hugsaður bara til að hækka laun,
en mér hefur fundist vanta á
þennan skilning.
Hvernig sérðu fyrir þér að
þetta yrði framkvœmt? Yrði
samið við starfsmannafélög-
itt eftir að þau vœru búin að
kottia sér upp einhverskonar
kjaranefnd?
Nei, vinnustaðarsamningur þarf
ekki endilega að felast í því að
það sé samið við alla í fyrirtæk-
inu eða að starfsmannafélagið
verði að verkalýðsfélagi. Það er
ekki vinnustaðarsamningur í mín-
um skilningi, heldur er það þar
sem hægt er að koma því við að
ákveðnir hópar í fyrirtækinu geti
náð fram hagræðingu og að
ávinningnum sé síðan skipt. Þegar
Vinnuveitendasambandið kynnti
þessa hugmynd um vinnustaða-
samninga, þá var það að danskri
fyrirmynd og það danska módel
hefur þróast þannig að víða er
samið við hvern starfsmann.
Segjum nú svo að vinnu-
staðasamningar verði fram-
tíðin. Hvernig verður þá ttteð
félagsleg réttindi, svo setn
veikindadaga, orlof, verk-
fallsrétt o.s.frv.? Verður að
semja utn allt slíkt upp á
nýtt, og þá kanttski hver og
einn ef danska fyrirmyndin
yrði notuð til viðmiðunar?
Nei. Aðalkjarasamningur er
alltaf grunnur sem ekki er hægt
að semja sig frá.
Viltu segja eitthvað að lok-
um?
Nei, ekki það ég man.
Um leiö og ég þakka Erni
fyrir greinargób svör er
rétt ab geta þess ab samn-
ingar eru lausir í mars n.k.
og vonandi ganga þeir
fljótt og vel fyrir sig.
PRENTAR I N N ■ 13