Prentarinn - 01.09.2002, Síða 9
Jón Hreggviðsson, sem var
kannski eini raunverulegi karl-
maðurinn í lífi hennar og hún
hjálpaði til að flýja eftir nótt
þeirra í Almannagjá.
Á Eyrarbakka er Vinnuhælið
Litla-Hraun og það er staður þar
sem ekki er ráðlegt að taka upp
puttalinga. Það er aldrei að vita
hver er þar á ferð. Sjóróðrar voru
erfiðir frá Eyrarbakka og aðallega
stuðst við árabáta og notast við ís-
lenskt vöðvaafl eða segl þegar byr
gaf, en nútíma hraðbátar sem
lemja hafflötinn með margra tuga
sjómílna hraða á klukkustund
voru ekki komnir. Vegalengdin til
Selvogs var mæld þannig í gamla
daga:
Frá Eyrarbakka út í Vog
er svo mceldur vegur:
Atján þúsund áratog
áttatíu og fjegur.
Stokkseyri var næsti áfanga-
staður og ekki langt í burtu. Það-
an var Ragnar í Smára bókaútgef-
andi og unnandi allra lista. Þaðan
var líka Sigurjón Ólafsson högg-
myndari og Páll Isólfsson tón-
skáld, sem samdi m.a. „Brennið
þið vitar“ við undirleik brimsins
sem óvíða er stórkostlegra. Við
sjávarsíðuna beið okkar humar-
veisla í veitingahúsinu Fjöruborð-
ið. Þetta var sannkölluð sælkera-
veisla með spriklandi humri og
nýjum íslenskum kartöflum.
Við breyttumst í hálfgerða villi-
menn, þegar við slitum humarinn
með berum og löðrandi höndun-
um og úðuðum í okkur með góm-
sætu grænmeti og kartöflum. Á
eftir var drukkið kaffi í íjöruborð-
inu við undirleik sjávarniðsins.
Nú var sjórinn kvaddur og
haldið sem leið liggur upp Flóann
fram hjá Baugsstaðabúinu. Undir
Flóanum sem margir halda að sé
botnlaus er stærsta hraun sem
runnið hefur á jörðinni. Það kom
upp í Veiðivötnum og rann alla
leið til sjávar við Stokkseyri og
Eyrarbakka fyrir um átta þúsund
árum. Sjá má hæstu toppa hrauns-
ins sem standa uppúr túnunum og
högunum víða í Flóanum fyrir
neðan Selfoss.
Áfram var ekið upp Skeiðin að
Iðubrú, sem er þriðja brúin af
fimm á Hvítá. Sú efsta er uppi
við Hvítárvatn. Nú lá leiðin um
Sólheimahringinn og komið til
Sólheima um fjögurleytið. Þar
beið okkur ævintýraheimur hins
Þrir reynsluboltar i bókagerð:
Grétar, Viðar og Hreiðar.
allslausa manns, sem bindur ekki
bagga sína sömu hnútum og aðrir.
Sesselja Sigmundsdóttir fékk þá
hugmynd á unglingsárum að
stofiia barnaheimili fyrir þá sem
minna mega sín. Þarna er nú risið
sólarþorp, sem starfar á jafnréttis-
grundvelli við önnur mannanna
verk og stafar geislum inn í líf
þeirra sem engar kröfúr kunna að
gera og una glöð og brosandi við
sitt. Ævintýraland sem smá
hnökrar og öfundsýki mega ekki
eyðileggja. Við skoðuðum Sess-
eljuhús, kertasteypuna, verslun og
sníða- og smíðaverkstæði og allt
var þar í finum gangi. Maður
fyllist lotningu fyrir dugnaði
þeirra, sem gert hafa þetta mögu-
legt. Sannkölluð Paradís á jörðu
sem lætur engan ósnortinn.
Kvæði Einars Ben. á héma vel
við:
Eitt bros getur dimmu í dagsljós
breytt,
eins og dropi breytir veig heillar
skálar.
Þel getur snúist við atlot eitt,
aðgát skal höfð í nœrveru sálar.
Nú var kominn tími til að halda
heim á leið. Sumir fengu vitring-
ana þrjá til að leiðbeina sér á ör-
lagastundu, en við í okkar bíl
fengum ljúflingana þrjá til að
stjórna okkur. Ragnar Hagberg
var bílstjórinn, nákvæmur og nær-
gætinn. Tómas Einarsson var leið-
sögumaðurinn, hafsjór af fróðleik
um landið og söguna og Sæmund-
ur formaður var fararstjóri, sem
hélt utan um allar áætlanir af lip-
urð og lagni. Þökk sé þeim. I
hinni rútunni var líka öndvegis
bílstjóri og þar var leiðsögumaður
Svanur Jóhannesson, sem leysti
sitt starf af stakri snilld eins og
honum einum er lagið. Svo mikil
var þátttakan í þessari glæsilegu
ferð að nota þurfti tvær júmbó-
rútur, sem þrátt fyrir stærðina
vom ákaflega liprar og öruggar.
Á heimleiðinni ræddu menn
stöðu eldri borgara og þá hörm-
ung að reynsluboltum á sjötugs-
og áttræðisaldri er fleygt út á guð
og gaddinn, en reynslulausir ung-
lingar, ennþá blautir á bak við
eyrun, teknir í staðinn.
Til Reykjavíkur var komið um
kvöldmatarleytið og menn kvödd-
ust brosandi og sælir í sinni eftir
frábæran dag í fögru veðri og dá-
samlegri náttúru þessa lands sem
guð gaf okkur í árdaga og mun
verða okkar og arfa okkar eins
lengi og sólin skín.
Texti og myndir:
Olafur H. Hannesson
Slappað af á ströndinni við Stokkseyri og hlustað á brimið spila
„Brenniðþið vitar"
PRENTARINN ■ 9