Aðventfréttir - 01.03.1996, Qupperneq 12

MIÐVIKUDAGUR
X ' ~TT * j 11 GORDON JENSON
Jesus Kristur, okkar
meðalgöngumaður
Uppspretta vonar og öryggís
egar Adam syndgaði gaf hann Satan stjórn yfir
því sem honum hafði verið falin umsjá yfir.
Satan varð prins þessa heims (Jh 14.30) og
Adam og Eva voru dæmd til að deyja. Ef Adam
og Eva, og með þeim heimurinn allur, áttu að
komast undan valdi Satans og fá aftur að lifa eins og sköp-
unin gerði ráð fyrir, þá var frelsara
þörf. Þau mundu þurfa frelsara, frið-
þægingar- og meðalgöngumann.
Guð í allri sinni fyrirhyggju og kær-
leika hafði þá þegar skipulagt slíka
frelsun. Frelsunaráformið var til hjá
þrenningunni, þar sem hver og einn
er jafn að guðdómi. Til þess að út-
rýma syndinni og endurheimta frið og
einingu alheimsins þá tók einn að sér
hlutverk Guð-föðurs og annar Guð-
sonar. Þriðja persóna guðdómsins,
Heilagur andi, mundi einnig taka
virkan þátt í frelsuninni. Allt var þetta
ákveðið áður en uppreisn og synd varð
að raunveruleika á himnum.
Þessar guðlegu verur misstu ekki
eiginleika sinn sem Guð |)ótt þeir
tækju á sig þessi hlutverk. Hvað snertir
eilífleika þeirra og aðra eiginleika
voru þeir sem einn og jafnir. En í frels-
unaráforminu fólst undirgefni sonar-
ins við föðurinn. Þetta er leyndar-
dómur. Þessi leyndardómur er augljós með tilliti til hold-
tekju sonarins; maður, en þó Guð (F1 2.5-7).
Þessi hlutverkaskipting föður og sonar kostaði báða
fórnir og lagði á þá mikla ábyrgð. Föðurnum var gert að
heimila auðmýkingu sonarins, að gera hann að fórnar-
lambi reiði og illsku Satans, hans illu englum og vonsku
mannanna. Hann þurfti að horfa á soninn í freistingum
jarðarinnar og horfa svo á hann þjást og deyja fyrir sam-
anlagðar syndir allra kynslóða. Sonurinn var kallaður
lamb (lPt 1.19, 20), prestur (S1 110.4), meðalgöngumað-
ur (lTm 2.5), lögmaður (ljh 2.1) og friðþægingarmaður
(Heb 7.25). Samt sem áður „Sonur Guðs átti hlutdeild í
hásæti föðurins og dýrð eilífðarinnar og tilvistar án ytri or-
saka umvafði báða“ (Patriarchs and Prophets, bls. 36).
Það er gefið í skyn að musterið á himnum hafi verið til
áður en syndin varð til í þessum orðum: „Eg hafði skipað
þig verndar-kerúb, þú varst á hinu heilaga goðafjalli, þú
gekkst innan um glóandi steina“ (Esk 28.14). Þetta must-
eri, sem var það sanna „sem Drottinn reisti“ (Heb 8.2), var
frá upphafi sá staður þar sem Guð var tilbeðinn af alheimi
öllum. Þarna var stjórnarráð Guðs. Þegar syndin varð til
á himnum og svo á jörðinni þá varð að takast á við það
vandamál í samhengi við starfsemi musterisins himneska.
Sem hluti af þríeinum Guði tók Kristur, fyrir holdtekjuna,
þátt í störfum guðdómsins í muster-
inu. Hann átti hlutdeild í dýrð Drott-
ins áður en heimurinn varð til (Jh
17.5).
VANDAMÁLIÐ LEYST
Eftir því sem syndin þróaðist á
himnum og svo einnig á jörðinni þá
var frelsunaráformið opinberað. Hin-
ar guðlegu verur gengu inn í hlutverk
þau sem þeir höfðu orðið sammála
um við upphaf þessa heims (lPt 1.20).
Þegar stríð hófst á himnum (Opb
12.7) var það Mikael (Kiistur fyiir
holdtekjuna) sem háði stríð við Lúsí-
fer. Eftir syndafall Adams og Evu var
það þessi sami Kristur sem opinberaði
sig þjónum sínum í aldanna rás og
sendi Heilagan anda til að kenna, út-
skýra kennisetningar, ávíta og um-
vanda gegnum heilaga menn (lPt
1.10, 11; 2Pt 1:21).
Ekki má gleyma þ\4 að Kristur er að störfum sem með-
algöngumaður frá upphafi til enda Gamla testamentisins.
Fyrirgefning syndanna, hreinsun syndarinnar, ný sköpun,
upprisa þeirra sem dáið höfðu réttlátir, upphrifning þeir-
ra réttlátu til himins - allt var þetta gert á grundvelli þess
loforðs sem fólst í frelsunaráforminu, þó það hafl ekki þá
verið orðið að veruleika. Gamla testamentið segir okkur
sífellt af konum og mönnum sem hlutu rétdætingu fyrir
trú (Rm 5.12, 20; 2Tm 3.15, 16; G1 3.5-8). Seinna þegar
Kristur starfaði á jörðinni fyrir dauða sinn, upprisu og
uppstigningu þá bað hann sem meðalgöngumaður (Jh
17) og þjónustaði sem æðsti prestur \dð fórnina á honum
sjálfum á Golgatahæð. „Hann sjálfur presturinn og fórn-
in“ (Desire of Ages, bls. 25). Fagnaðarerindið var opinber-
að og var afturvirkt sem og virkt um alla framtíð (Heb 4.1,
2; lPt 3.18-4.6; Rm 1.1-3; Ef 2.8-10).
Að sjálfsögðu varð þjónusta Krists sem meðalgöngu-
manns veigameiri eftir dauða hans, upprisu og uppstign-
Af pví ab Krístur
er nú ad störfum
viö siöasta hluta
meöalgöngunnar
pá er paö okkar
„aö gjöra köllun
(okkar) og
útvalninga vina.0
12
AðventFréttir