Heimilisritið - 01.08.1943, Síða 6

verið um frekara samband að ræða
milli þeirra Saville. Hún mundi
enn eftir svipnum á honum, þegar
hann skýrði henni frá því, að þau
gætu ekki lifað af þeim launum, sem
hann hefði sem liðsforingi. Þau
kvöddust, er laufin voru að fölna og
regnúðinn læddist að jörðu.
„Eg get aldrei elskað aðra en þig“,
sagði hann klökkur. Og hún efaðist
ekki um, að það var satt. Hún þrýsti
sér upp að honum, sundurkramin af
sorg, og gat varla trúað því, að hann
myndi yfirgefa sig. Ef hann hefði
beðið hana um að bíða, þótt ekki
væri meira, þá hefði hún beðið.
Hann minntist ekki einu sinni á, að
hann kæmi aftur.
JJANN fór til Indlands — og Marg-
1 1 aret fannst líf sitt einskis virði.
Kunningjar hennar í London vor-
kenndu henni, en augnatillit þeirra
var þó dálítið illkvittið. Menn hlógu
að Leon Winston fyrir það, að hann
skyldi láta hana aumkvast yfir sig
aftur.
Þegar hann bað hennar sagði hún
,,já“ án þess að hugsa sig um tvisvar
og lokaði augunum, þegar hann
kyssti hana, af því að hún sá fvrir
hugskotssjónum sér magurt og sól-
bakað andlit.
Þau fluttust í hús Leons, sem lá
rétt utan við London, stórt o'g með
öllum þægindum. Umhverfis það
var stór og skrautlegur garður.
Leon var andstæða þess, sem hún
taldi karlmann við sitt hæfi. Hann
var ljóshærður, værukær og fremur
stirðmæltur. Hann íór til London á
hverjum morgni, þótt hann hefði
þangað víst lítið annað erindi, en að
eyða tímanum í klúbbnum sínum.
En ef hún bað hann um að gegna
einhverjum erindum fyrir sig í borg-
inni svaraði hann, að hann hefði því
miður ekki tíma til þess.
Hann var gjafmildur, umhugsun-
arsamur og blíður við hana. Ef hann
hafði orðið fyrir vonbrigðum með
hjónaband þeirra, þá lét hann það
að minnsta kosti ekki á nokkurn hátt
í ljós. Ef honum hefur þótt það mið-
ur, að brúður hans skyldi gráta alla
brúðkaupsnóttina og jafnan síðar
krefjast þess, að hann léti sig í friði.
þá lét hann það aldrei uppi. Hann
var yfirleitt mjög dulur í skapi.
/'~\G þannig höfðu þrjú ár liðið. A
hverju . ári hafði Margaret sagi
við sjálfa sig, að nú skyldi hún re.vna
að gleyma Saville. afmá hinar döpru
endurminningar sínar og helga sig
heimilinu. En það brást ekki, að þeg-
ar hún hafði ákveðið þetta, sendi
Saville henni eitt af sínum þurru.
gamansömu bréfum frá Indlandi
eða nokkrar ljósmyndir af sjálfum
sér — og þá ýfðust á ný hin gömlu
hjartasár hennar. Og margsinnis
varð henni hugsað til þeirra stunda,
þegar hann kæmi aftur.
Þetta var þriðji veturinn, sem
hann var fjarverandi og þau Leon
höfðu boðið sæg af gestum að dvelja
hjá sér yfir helgina eða lengur.
Margaret var fremur þungt í skapi.
Hún hafði beðið Leon um að gera
svolítið fyrir sig í borginni, en hann
hafði eins og venjulega svarað því
4
HEIMILISRITIÐ