Heimilisritið - 01.08.1943, Qupperneq 8

hann veifaði til hennar, varð hún að
koma — og ef hann kallaði varð,
hún að svara.
Hún -hringdi til hans frá einka-
síma sínum. Hún heyrði hina titr-
andi rödd Saville segja:
„Hvenær get ég talað við þig?“
„Komdu hingað“, svaraði hún.
„Hjá okkur 'er fjöldi gesta í nokkra
daga, en ég get með lagi skotizt frá
með þér. um stund, og talað við
þig“.
„Hefurðu saknað mín, Margaret?'
„Já, það veiztu vel“, sagði hún.
Þau gátu ekki talað lengur saman
símleiðis í þetta sinn. Hún heyrði
að bílar staðnæmdust fyrir framan
húsið og að brytinn fylgdi gestun-
um til herbergja sinna. Húsið berg-
málaði af umferð, hlátrum og sam-
tölum. Vinir þeirra Margarets og
Leons voru að koma.
Þegar hún var klædd, gekk hún
eins og af tilviljun inn í herbergi
Leons, um leið og hún gekk fram
hjá því, og sagði:
„Saville Cross, kemur hingað ein-
hvemtíma á morgun. Hann hringdi
til mín. Hann er nýkominn frá Ind-
landi".
„Það var fallegt af honum að láta
okkur vita um heimkomu sína“.
sagði Leon, dálítið latmæltur, eins
og hans var vani, um leið og hann
batt hálsbindi sitt fyrir framan speg-
ilinn.
Margaret leit fyrirlitlega á hann.
Var hann raunverulega svo sljór,
að hann myndi ekki eftir því, að
Saville hafði elskað hana og að þau
hefðu einu sinni verið trúlofuð?
Skildi hann ekki, hversu hættulegt
það var, að hafa ástvin eiginkonu
sinnar gestkomandi á heimilinu?
Var hann svo gjörsneyddur mann-
legum tilfinningum, að hann renndi
ekki grun í það? Eða var hann svo
hugfanginn af annarri konu, að
hann lét sér það í léttu rúmi liggja?
Ef svo var, þá myndi hún brátt
komast að því!
QAVILLE kom eftir hádegi daginn
eftir. Þótt ótrúlegt kunni að
virðast, þá þekkti Margaret hanu
ekki aftur, þegar hún sá hann fyrst.
Hún var að ganga niður tröppurnar
í anddyrinu, þegar hún sá ókunnug-
an mann standa við útidyrnar. And-
lit hans var þunnt og hárið greitt
slétt aftur.
En um leið og hún heyrði í'ödd
hans, kannaðist hún við hann. Hann
tók utan um báðar hendur hennar
og leit á hana sömu brennandi aug-
unum og forðum.
„Margaret. . . þú ert fallegri en
nokkru sinni fyrr“.
Hún leit á hann þögul og hugsaði
með sjálfri sér:
„Þessa stund man ég á meðan ég
lifi. Þegar ég er orðin gömul og
hrum, mun ég lifa hana upp aftur
og aftur i anda. Saville er kominn
aftur. . .“
„Margaret! Við höfum verið að-
skilin nógu lengi. Nú verðurðu að
fylgja mér“, hélt hann áfram.
Hana hafði svo oft dreymt um að
hann segði eitthvað á þessa leið við
hana — en hún hafði naumast þor-
að að vpna, að sá draumur myndi
6
HEIMILISRITIÐ