Heimilisritið - 01.08.1943, Blaðsíða 9

nokkurn tíma rætast. Nú heyrði
hún þessi orð af eigin vörum hans
— og hvernig sem á því stóð, þá
hljómuðu þau öðruvísi en hún hafði
búizt við. Hún leit á hann og sá
hann — eins og fyrir andartaki síð-
an — sem ókunnugan mann! Það
var eitthvað í svip hans, sem benti
til þess að hann hefði lifað svall-
sömu lífi.
„Hvers vegna horfirðu svona
rannsakandi á mig?“ spurði hann
brosandi.
Hún svaraði út í hött, bauð hann
velkominn, sagðist síðan ekki mega
vera að því að tala við hana núna,
og hljóp svo upp í herbergi sitt.
Hún stóð við gluggann og starði
út.
Fyrr um daginn hafði henni kom-
ið til hugar, að áður en sól hnigi til
viðar, myndi sá atburður gerast,
sem hún myndi eilíflega minnast —
Þegar Saville kom aftur. Það var
að vísu orð að sönnu — en á allt
annan hátt en hún hafði áður gert
sér í hugarlund. Því að nú var henni
það ljóst, að ást hennar á Saville
var slokknuð. Henni var hulin ráð-
gáta hvers vegna. Ef til vill hafði
hið ástríðuríka lífstakmark hennar
verið marklaus draumsýn óreyndr-
ar stúlku?
Hún fór aftur út úr herberg;
sínu og gekk hægum skrefum til
gestanna. Fótatak hennar heyrðist
ekki, því að þykkir gólfdúkarnir
kæfðu það. Hún staðnæmdist, þegar
hún heyrði á tal tveggja gesta sinna,
sem sátu í djúpum setbekk, er stórir
HEIMILISRITIÐ
stofupálmár byrgðu því sem næst.
Annar þeirra sagði:
„Jú, hún fer áreiðanlega með hon-
um. — Aumingja Margaret er eins
og kanína, sem er dáleidd af slöngu.
Saville er svona! Hann barf ekki
annað en rétta út litla fingur — þá
kemur sú sem hann kallar á“.
„Já, hann er nú meiri refurinn!“
sagði hinn. „Hann hefur áreiðanlega
frá því fyrsta gert ráð fyrir þessu.
Leon Winston er sá maður, að hann
lætur ekki konu sína frá sér fara,
nema sjá henni vel farborða og
borga ríflega með henni mánaðar-
lega. Og þetta veit Saville. Hann get-
ur því slegið tvær flugur í einu
höggi: fengið þó, sem hann helzt vill,
og þá peninga, sem hann þarf á að
halda —!“
Margaret stóð andartak kyrr, eins
og steinlíkneski. Þarna lá þá fiskur
undir steini. Voru borgir hennar
byggðar á slikum sandi?
TJÚN átti allt í einu bágt með að
1 A verjast hlátri og gekk út í lauf-
skálann. Þar hafði hún mælt sérímót
við Saville. Henni myndi ekki veit-
ast auðvelt að skýra honum frá þvi,
að hún væri orðin honum fráhverf.
Og hann auðveldaði henni það ekki.
Hann greip hana strax í fang sér
og kyssti hana með áfergju.
Hún hikaði og leitaði vandræða-
lega að orðum, þegar Leon kom að
og hjálpaði henni. Hann stóð með
hendur í vösum, án þess að nokkur
svipbrigði sæust á honum. Saville
virtist vera óstyrkastur þeirra.
/