Heimilisritið - 01.08.1943, Qupperneq 10

„Við höfum elskað hvort annað í
mörg ár“, sagði hann.
„Eg veit það“, svaraði Winston
rólega.
„Eg er kominn til þess að sækja
hana“, sagði Saville.
„Eg bjóst alltaf við því, að þér
mynduð koma“, svaraði Winston.
Svo sneri hann sér að Margaret,
brosti og leit á hana með hálflukt-
um augum.
„Þér eruð fífl!“ hreytti Saville út
úr sér.
„Eg hugsa, að flestir hafi það álit
á mér“, svaraði Leon. ,,Eg nenni
ekki að færa sönnur á hið gagn-
stæða — ég hef heldur ekkert á
móti því að fólk hafi þá hugm.vnd
um mig! En ég er nú samt kannski
ekki eins vitlaus eins og ég lít út
fyrir að vera. Margaret á sjálf að
kjósa í þessu máli — hún ræður
hvað hún gerir“.
Hann leit á hana og spurði með
alvöruþunga í röddinni:
„Viltu skilja við mig og giftast
honum?“
„Nei“, svaraði hún einbeitt. Saville
hrökk við og horfði á hana, eins og
hann tryði ekki sínum eigin e.vrum.
„Eg ætlaði að reyna að segja þér
það Saville, þegar Leon kom inn.
Þú hefur breytzt eitthvað — ég veit
ekki hvernig. En ég. ..“
„Eg skil“, tók Seville fram í fvrir
henni háðslega. „Hann hefur keypt
þig — með dýrum fatnaði. skraut-
gripum og. ..“
„Fyrirgefðu Margax-et — en ég
held að það sé ekki um nema eitt
að ræða“, sagði Leon um leið og
hann sló Saville undir hökuna, svo
ótrúlega þungt högg, að Saville féll
kylliflatur aftur á bak.
Leon nuddaði hnúana og hringdi
á brytann.
„Kafteinn Ci’oss varð fyrir þvi
slysi að detta“, sagði hann. „En
hann jafnar sig strax. Viljið þér sjá
um að honum vei’ði hjálpað".
Brytinn kallaði á þjón sér til að-
stoðar og hálfbrosandi báru þeir Sa-
ville meðvitundarlausan i burtu.
Þeir skildu, hvernig í öllu lá, og báru
virðingu fyrir þeim manni, sem gat
komið fram sem húsbóndi á sínu
heimili.
T EON tók hlýlega undir handlegg
konu sinnar.
„Við megum ekki gleyma því, að
húsið er fullt af gestum. Við höfum
okkar skyldum að gegna sem gest-
gjafar“, sagði hann.
Hún fylgdist með honum dálítið
hikandi. . Það var áliðið kvölds.
Snjóflyksur svifu til jai’ðar, hvítar
og þöglar eins og dúnmökkur. Hún
var utan við sig — og í fyrsta
skiptið. dálítið smeyk við Leon. Því
að hún vissi, að hann myndi aldrei
að fyrra bragði koma til hennar.
Hann hafði komið, en verið vísað
frá. Og henni fannst það fremur óá-
rennilegt,' að nálgast hann nú, þegar
hún hafði grun um að önnur væri
í spilinu.
Það var ekki um annað að ræða,
en að biða og sjá. hvaða árangur at-
huganir spæjai'ans hefðu.
Jones gaf henni skýrslu miklu
fyrr en hún hafði gert ráð fvrir.
8
HEIMILISRITIÐ