Heimilisritið - 01.08.1943, Blaðsíða 32

reiðar, knattspvrnu og þar íram eft-
ir götunum.
,,Allt þetta var á móti eðli hans
og venjum og hafði slæm áhrif á
hann. Hann varð alveg upp gefinn
og það fór að hvarfla að honum að
segja skilið við hana og þetta úti-
líf. En ást hans á henni og endur-
minningarnar um margar kyrrlátar
kvöldstundir, sem þau höfðu notið
tvö saman, öftruðu honum ávalt frá
því.
Maðurinn í gráa frakkanum bað
um tvö glös og sagði svo: „Jæja,
en hvaða samband er á milli alls
þessa og þess sem gerðist uppi á
fjöllunum?"
„Ég kem bráðum að því“, sagði
maðurinn í brúnu fötunum. , Þegar
vetra tók fóru þau eitt sinn í leik-
hús -— og það var þá — á milli
annars og þriðja þáttar í leikritinu
„Englar fljúga“ — að hið örlagaríka
augnablik rann upp. Joe var að
glugga í leikskrá og sá þar æsandi
auglýsingu frá veiðifélagi. Án þess
að hugsa um annað en að reyna að
þóknast unnustunni, stakk hann
upp á, að þau færu á dýraveiðar
í næstu viku.
„Hann mundi eftir því síðar, að
hún hafði andmælt því í fyrstu, en
hann áleit það vera af kvenlegum
veikleika á því að láta ganga á
eftir sér. En áður en hléið var á
enda höfðu þau bundizt fastmælum
um að fara.
„Hann hefði ekki getað sagt frá
neinu, sem gerðist í þriðja þætti
leiksins, af því að hann fór að hug-
leiða hvílíka glópsku hann hafði gert
sig sekan um. Hann vissi einu sinni
ekki hvernig halda átti á byssu og
þekkti varla dádýr frá kú. Unnust-
an var hinsvegar vafalaust fullnuma
í dýraveiðum. Hún myndi komast að
raun um, að hann var ekki sá úti-
íþróttamaður sem hann hafði viljað
láta í veðri vaka að hann væri, frá
því fyrst þau kynntust.
,,Nú, en hann gat ekki .snúið aftur
frá þessu. Hann fékk leyfi kunningja
síns til bess að reyna skotfimina
í fjallahéruðum hans. Og svo lögðu
þau af stað með nesti og nýja skó,
eftir að hann hafði fengið mörg góð
heilræði um notkun skotvopna og
dádýraveiðar.
„Þau höfðu ekið hátt upp á fjöll-
in, þegar bylurinn skall á. Hann varð
að vísu ekki langvinnur, en þó svo
að bíllinn stóð fastur i snjó.
„Eins og ég sagði áðan, þá var
Joe ekki mikið gefinn fyrir útiver-
ur. Hann lagði því til að þau sætu
kyrr í bilnum, þar til snjórinn hjaðn-
aði eða snjóplógurinn kæmi. Þau
gætu neytt kræsinganna, sem þau
höfðu haft með sér í nestið, hlustað
á útvarpið. rabbað saman og haft
það notalegt.
„Þau sátu í bílnum alla nóttina.
Joe varð þögulli og þungbrýnni eft-
ir því sem tíminn leið og stúlkan
ekki síður. Loks um tíuleytið morg-
uninn eftir sást snjóplógur mjakast
í áttina til þeirra.
„Joe reyndi að gera hið bezta úr
þessu og sagði glaðlega: „Jæja,
hjartað mitt, þá getum við bráðum
haldið ferðinni áfram, þangað se.n
við getum helzt átt von á dádýrun-
30
HEIMILISRITIÐ