Heimilisritið - 01.08.1943, Page 55

15. kapítuli.
IM Belden sat þögiill. Jolette
beið með öndina í hálsinum
eftir því, sem hann myndi segja
við þessu. Hún bjóst við, að hann,
sem hún elskaði, yrði í senn undr-
andi og gramur og liti á sig sem
versta morðingja. Ösjálfrátt ósk-
aði hún sér að hún dytti dauð
niður, svo að hún þyrfti ekki að
hlusta á svar- hans.
Loks sagði hann:
„Elsku barnið mitt. Ég elska
þig miklu, miklu meira fyrir það,
að þú skyldir verjast þessum
óþokka. Þú átt heiður skilinn fyr-
ir það. En mér dettur ekki í hug
að halda, að hann hafi látist af
byltunni sem hann fékk, þegar
iþú hrintir honum. Þótt hann
hafi hrumlast á borðshorninu og
eitthvað blætt úr honum, þá er
einmitt sennilegast að dauðaor-
sökin sé hjartaslag. Frú Down-
ing hefur sagt mér frá hjart-
veiki hans, og þjónninn var viss
um að hann hefði dáið af hjarta-
bilun“.
„Þjónninn vissi hvernig dauða
Downings bár að höndum“, hvísl-
aði Jolette.
„Jæja, en hvers vegna ....?“
„Hann er þjónninn hennar. Og
þau hafa bæði sagt mér frá trú-
mennsku hans“.
Jim skildi hvorki upp né niður
i þessu. En hann varð að kom-
ast til botns í því. Jolette þurfti
einmitt á manni að halda, sem
var skýr í hugsun og úrræða-
góður.
„Hefurðu skýrt frú Downing
frá öllum málavöxtum? Ég er
ekki alveg viss um að það hafi
verið rétt að gera það, en þú
hefur auðvitað gert það í góðum
tilgangi“.
„Ég hefði aldrei sagt henni frá
því“, sagði Jolette. „Hún kom að
mér, þegar ég bograði yfir manni
hennar qg var að ganga úr
skugga um, hvort hann væri dá-
inn“.
Jim varð hugsi. Þetta var at-
hyglisvert atriði. Ef til vill lá
hér eitthvað á bak við, sem Jol-
ette hafði ekki dottið í hug.
Þegar Irma hafði skilið við
hann á járnbrautarstöðinni, hafði
hún gefið í skyn að hún ætlaði
beina leið til vinkonu sinnar í
Pasedena. Hann fór hinsvegar
heim til Ashleys. En svo hafði
hún farið beina leið í sumarhús-
ið þá um kvöldið, þrátt fyrir allt.
Það var eitthvað gruggugt við
þetta. Hversvegna hafði hún far-
ið þangað um kvöldið? .... Og
hversvegna skipaði hún þjóni
sínum að bera ljúgvitni til hags-
HEIMILISRITIÐ
53