Heimilisritið - 01.08.1943, Qupperneq 59

eruð kominn hingað inn undir
folsku yfirskini“. Hún teygði sig
eftir bjöllu og bjóst til þess að
hringja á þjón.
„Ég hef ekki bragðað vín og
ég kem hér alls ekki undir fölsku
yfirskini“, flýtti Brown sér að
segja: „Þér hljótið að hafa mis-
skilið miðann, sem ég skrifaði
yður. Ég tók þar fram að ég
ætlaði að tala uni Belden. Hann
gerir sem sé hreint og beint gys
að yður. Ég get ekki sagt yður,
hvernig ég hef fengið upplýsing-
ar um þetta, en hann er að draga
sig eftir ungri stúlku, sem hann
hefur beðið yður um að útvega
leikhlutverk. Hún var vinkona
mannsins yðar, og hún hefur sagt
Belden ýmsar lygasögur um yður.
1 fyrstu var hann hrifinn af yð-
ur, en nú hefur hann allan hug-
ann við þennan kvenmann. Jol-
ette heitir hún, Jolet.te Jeffreys11.
Irma roðnaði og blóðið fossaði
fyrir eyrum hennar. Hún fann að
sóma síns vegna átti hún að reka
þennan mann út, en hún gat það
ekki. Fyrst varð hún að athuga,
hvað hæft var í fullyrðingum
hans um Jim.
„Ég þekki fröken Jeffreys sama
og ekkert“, sagði hún og reyndi
að sýnast róleg. „Hversvegna
skyldi hún vera að segja Jam-
es Belden lygasögur af mér?“
„Ég býst við að hún sé hrædd
við eitthvað, sem þér getið sagt
honum um hana“, svaraði Brown.
„Hvað sem öðru líður hittust
þau Belden og hún í kvöld og
ég komst ekki hjá því að sjá og
heyra sitt af hverju. Þess vegna
fylgdi hann mér eftir heim til
mín, en mér tókst að stinga hann
af, og fór beina leið hingað“.
„Hvaða þvætting datt fröken
Jeffreys í liug að bera á mig?“
spurði Irma.
„Bíðið þér nú við“, sagði
Brown. „Ef ég segi yður allt af
létta — hef ég þá nokkuð öryggi
fyrir því, að Belden leggi mig
ekki í einelti og útiloki mig frá
atvinnu og tekjum. En ef þér
lofið mér aðstoð yðar — ef þér
teljið það ómaksins vert — þá
gæti ég veitt yður upplýsingar
og sönnunargögn, sem eru mjög
hættuleg fyrir þessa stúlku. Hvað
segðuð þér til dæmis um það, ef
ég léti yður fá annan skóinn, sem
Jolette var í kvöldið sem Down-
ing dó — blóðblettaðan skó, án
þess að nokkuð blóð væri á sokk-
unum ?“
Andartak fannst Irmu eins og
hún væri að kafna. Hún gekk
hratt að glugganum, opnaði hann
og sogaði svalt kvöldloftið að sér.
Hún róaðist við þetta og fékk
jafnframt dálítinn tíma til um-
hugsunar.
Svo snéri hún sér snöggt við
og einblindi á Brown.
„Segið þér mér eitt,, sagði hún.
„Eruð þér að dylgja um að þessi
unga stúlka hafi myrt manninn
minn ?“
„Já, lítið þér nú á“, sagði hann
dræmt. „Það er ýmislegt sem
gæti bent til þess. Ef Sir James
HEIMILISRITIÐ
57