Læknablaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 19

LÆKNABLAÐIÐ
13
Framhaldsmentun lækna.
Þá er framhaldsnámi ísl. lækna-kandidata komiiS í sæmilegt horf, þar
eöa 9—10 menn geta átt vísa ársvist á sjúkrahúsi utanlands e'Sa innau.
F.n svo eru þaS héraSslæknarnir. Nú er héraölæknir búinn aö vera hálfan
— til heilan tug ára einhversstaöar úti á landi; máske í afskektu héraöi,
sér sjaldan collega og fær aldrei frí aö heitiö getur. Þeim, sem þekkja hve
ábyrgöin, áhyggjurnar og erfiöiö, sem læknastarfinu fylgir, er mikiö,
einkum í afskektu sveitunum, er þaö ljóst aö við slíkt er illunandi og hlýt-
ur að vera skaölegt lækninum sjálfum og jafnvel skjólstæöingum hans.
Eg er próf. G. H. sammála um þaö, aö héraðslæknar þyrftu aö fá frí í
nokkra mánuði á 5—8 ára fresti og hverfa frá héruðum sínum til fræöslu
og hressingar. En þá koma spurningar: Hvert á aö fara? Hvernig koma
sér fyrir þannig, aö sem mest fræösla fáist án ofmikillar áreynslu, og í
þriöja lagi, hvemig þessu veröi best komið fyrir1 — fjárhagslega.
Guöm. Hannesson bendir á — í grein sinni: „Framhaldsmentun hér-
aöslækna" í Lb. ágúst-okt. síðastl. ár, aö auöiö mundi að sjá nokkrum
læknum fyrir framhaldsmentun hér heima á spítölum í Rvík og Vífils-
stööum, og líst mér mjög vel á þær tillögur hans, og tel æskilegt, aö
Læknafél. ísl. beiti sér fyrir framkvæmdum í því efni. Ef til slíkra fram-
kvæmda kæmi, þá fækkar þeim sem til útlanda þyrftu, eða vildu fara,
og yrði þá hægra um vik aö greiöa götu þeirra. Eg er eindregið þeirrar
skoöunar, aö spítalavist, sem kandidat, veröi heppilegust, ef hennar er
kostur, því að ganga sem gestur á sjúkrahúsdeildir, klinikar og fyrirlestra
veröur altaf meira í molum, engin veruleg æfing fæst og oft erfitt að siá
og heyra það sem fram fer, og þá verður maöur aö' kosta sig að öllu leyti,
en sem fastur aðstoöarlæknir á spítala, er vanal. húsnæði og fæöi ókeypis.
Amtsiúkrahúsin í Danmörku eru mörg og stór og yfirlæknarnir hver
öörum færari í sinni grein. Vegna góövildar og áhuga ýmsra leiðandi
manna innan dönsku læknastéttarinnar tel eg vafalaust, aö tvö slík kandi-
datspláss fengiust handa læknum héöan. Nú mundu fæstir héraöslæknar
kæra sig um að vera lengur en 6 mánuði og kæmust þá 4 að á ári. Einn
velmetinn danskur yfirlæknir skrifaði mér nýlega, sagðist hann vera að
vinna að því aö greiöa götu héraðslækna héöan og var vongóður um góö-
an árangur, gaf liann í skvn, að eitt pláss væri þegar fengið á góðum
spítala. Eg er ekki á sömu skoðun og G. H. um það aö ísl. læknirinn yröi
máske nokkurskonar corp. alien. á sjúkrahúsinu, því fyrst og fremst hafa
mér virst danskir kandidatar mjög elskulegir i umgengni og lausir viö
þaö, að hafa tilhneigingu til aö draga dár aö útlenda kolleganum, og
svo er hitt, aö eg held aö íslensku læknarnir standi hinum yfirleitt ekki
mikið að baki þegar fótfestu er náð. Þaö er áreiöanlega miklu fleiri en
þessir tveir, sem G. H. tilnefnir, sem vel hafa komist frá þessari raun.
Boð ,,den almindelige danske lægeforening“ um aö gefa ísl. læknum ókeyp-
is aögang aö framhaldsnámsskeiöum þess, álít eg mjög vinsamlegt og
mikils viröi. Þegar eg vissi síðast til voru þessi námskeið haldin i des-
ember, hálfan mánuö stóöu þau yfir. Nokkrir yfirlæknar (ca. 10) héldu
sína 6 fyrirlestra hver og sýndu sjúklinga, miðuöu þeir fræösluna við
þaö sem alm. practiserandi lækni mætti að gagni koma. Eg keypti aö-