Læknablaðið - 01.01.1940, Síða 25

LÆKNAB LAÐ IÐ
15
betur en áður var hægt. Herðing
er a'Öallega æfing taugakerfis æS-
anna, sem þarf aS alast upp til þess
aS snúast skjótt og rétt viS kulda-
snertingu. Sérhver iþróttamaSur
veit, aS æfingum fylgir hættan á
ofæfingu, en .þessi hætta er líka hér
og ofæfing getur orSiS til tjóns.
ÞaS er þess vegna ekki rétt aS
reyna aS fá sem hesta æfingu meS
áköfum æfingum, eins og t. d. aS
synda í ísköldu vatni eSa fara i ís-
köld steypihöS; afleiSingin er oft
þveröfug viS þaS, sem til var ætl-
ast. Eins og viS höfum séS, orsak-
ast ofkæling venjulega ekki af mjög
miklum kulda, heldur af kælingu,
sem oft er mjög lítil og oftast verk-
ar aSeins á hluta líkamans. AS búa
sig undir þessi smá-áföll tekst alls
ekki altaf. Til er fólk, sem svona
æfingar hafa þveröfug áhrif á, og
sem hitnar ekki eftir stutt kalt
vatns- eSa loftbaS og ofkælist jafn-
vel oftar en áSur. Fyrir þetta fólk
er herSing líkamans ómöguleg. Þó
lær aS reyna herSingu alltaf, og þvi
fyr því lætra. MeS herSingu er ekki
eingöngu átt viS þvott og böS, sem
aldrei standa yfir nema svo tiltölu-
lega stutta stund; öllu meiri þýS-
ingu hefir hiS tilbúna loftslag, sem
viS stöSugt lifum í, og sem viS
gerum okkur meS fatnaSi og kynd-
ingu. í þessu tilefni má segja, að
flestir ofkælast ekki af þvi, aS þeir
séu of þunt klæddir, heldur af
því, aS þeir eru of þykt klæddir,
sérstaklega í híbýlum sínum. Sá,
sem er of þykt klæddur, svitnar
auSveldlega, og rök húSin kólnar
meira en ef hún væri þur. Börn
eru venjulega of þykt klædd af hin-
um hræSslugjörnu mæSrum þeirra.
En hin eSlilega hreyfingarlöngun
barna kemur því til leiSar, aS eSli-
legur líkamshiti og eSlileg hörunds-
blóSrás helst, þótt þau séu þunt-
klædd. — Á mjög margt rnætti
minnast i þessu sambandi, eins og
t. d. hvaSa efnum sé heppilegast
aS klæSast, en þessari og mörgum
öSrum spurningum er hér ekki hægt
aS svara, vegna rúmleysis.
Bemerkungen zu dem Srtikel von Bergmann:
„Maturheilkunde und Medizin'4
von K. Kroner.
Der Aufsatz von Bcrgmaim ,,Na-
turheilkunde und Medizin" in No.
10 wendet sich nicht ausdrúcklich
gegen meine Arbeit in No. 4. 1939
dieses Blattes, er ist aber offenbar
als eine Entgegnung gedacht. Da-
her bedúrfen einige Punkte der
Widerlegung. Auf Alle kann nicht
eingegangen werden, aus Ráum-
mangel, und da die Ausfúhrungen
vor einent áerztlichen Forum gröss-
tenteils der Widerlegung nicht be-
dúrfen.
Dies gilt in erster Linie von dem,
was B. úber Krankheit, Lelienskraft
u.s.w. schreibt. Man hat dabei den
Eindruck, als ob Herrn B. die Ent-
wicklung der Heilkunde zumindest
in den letzten Jahrezehnten entgan-
gen ist. Die wissenschaftliche Heil-
kunde ist angewandte Naturwissen-
schaft und nicht, wie B. annimmt,
Medizinheilkunde, die nach dem
Princip „contrari contrariis" be-
handelt. Ihre Erfolge sind so hand-
greiflich, dass darúber eine Discus-
sion wirklich úberflússig ist. Sie
zeigen sich u.A., trotz der Scháden