Læknablaðið - 01.02.1942, Blaðsíða 25

LÆKNABLAÐIÐ
15
að mestu horfiö úr blóöi eftir 48
stundir. Eiturverkana er ekki get-
iö. Væri gerö kviörista á hundum,
holiö sýkt og jafnframt dreyft inn
sulfanylamid, liföu þeir hundar
lengur en hinir, sem ekkert sulfan-
ylamid fengu, þótt flestir dræpist
aö lokum.
62 sjúklingar, sem höföu líf-
himnuígeröir, eöa gjörðar höföu
verið á þarmaresektionir og anasto-
mosur fengu sulfanylamid intra-
peritonealt, en 29 þeirra fengu auk
þess sulfanylamid í æð eöa inn-
tökur. Af hinum síðarnefndu
fengu 9 gulu, en enginn hinna.
Lifrarbreytingar virtust vera orsök
gulunnar.
Sjaldan voru gefin meir en 5
gröm inn í holið, en í sumum til-
fellum var sulfanylamid gefið í
saltvatns suspension.
Blóökonsentration komst aö
meöaltali upp í 10 mg.% en í ein-
stökum tilfellum í 16 til 18 mg.%.
3 sjúklinganna viröast hafa dáið.
Höfundar telja aö verulegt gagn
sé aö þessari lyfjagjöf.
Sjá H. S. Jackson and F. A.
Coller, J. A. M. Ass. No. 3, 17. jan.
1942, bls. 194.
Kr. St.
Sulfamidlyf og sárameðferð.
Vafalaust hafa horfur batnað
mikiö, eftir að fariö var aö nota
sulfamidlyf í óhrein sár, hvort
sem þau orsökuðust af slysum eða
hernaðaraðgeröum. I Frakklandi
hefir í þessu skyni mest verið not-
aö efni, sem kallað er 1162 F (en
þaö mun vera sama efni og venju-
lega gengur undir nafninu sulfan-
ylamid). Oftast eru notuð 10—15
gr. af lyfinu, ýmist sem duft eöa
bacilli eöa í upplausn, eftir því
sem bezt hentar. Ef sárin eru mörg
og stór má gefa mun meira af efn-
inu. 1162 F síast svo hægt inn í
blóðið, aö lítil hætta er á eitrunar-
einkennum. Ef gefin eru 20—30 gr.
eða þaðan af meira, er þó taliö ráð-
legt að mæla sulfamidmagnið í
blóöi sjúklinganna. Þar aö auki fá
sjúklingarnir nokkuð af 1162 F
pr. os., nema aö mikiö finnist af
því í blóöi þeirra. Lítið kvað hafa
borið á eiturverkunum. Sumir
sjúklingar kvörtuðu þó um slen
og höfuöverk, sem kenna mátti
lyfinu. 1162 F hefir veriö reynt í
allskonar sár: vöövasár, liðasár,
holundsár (lungu, lifur, peritone-
um og pleura) og heilundir, og er
ekki getið skaðlegra áhrifa á vef-
ina.
Kostirnir við aö nota sulfamid í
sárin viröast auðsæir. Ef lyfið er
tekiö inn finnst naumast meira af
því í blóöi og vessúm en 10—15
mg.%. Sé ríflegur skammtur af
því látinn i sár, má finná mörg
hundruð mg.% í sárunum og getur
þaö haldizt í allt að því tvo sólar-
hringa, en fæstar sóttkveikjur geta
dafnað í sliku umhverfi.
Þrátt fyrir þetta má læknirinn
ekki leggja hnífinn á hilluna. Verö-
ur aö fægja sárin á venjulegan
hátt, eftir því sem viö verður kom-
ið og fylla þau síðan meö 1162 F
og þarf það helzt aö komast út í
hvern krók og kima sáranna.
Þessi aöferð hefir einnig reynzt
vel viö phlegmona emphysematosa.
Af 69 sjúklingum meö gangrénes
gazenses dóu aöeins 12.
Albert Mouchet et Alain Mouch-
et: La Chirurgir en 1941, Paris,
Mechical Nos. 26—37, 10 setembre
1941.
V. A.
Misnotkun sulfamidlyfja.
F. W. Taylor varar viö ofnotk-
un sulfamidlyfja i sár. Lyf þessi
séu ekki eins meinlaus og af sé
látið. Þau geti valdið bólgu eða