Læknablaðið - 15.11.1943, Blaðsíða 19

LÆKNABLAÐlt)
77
Þetta er ráölegging landlæknis
til ríkisstjórnarinnar. Hafi land-
læknir borið þetta undir lögfræö-
ing áöur en hann geröi tillögur sín-
ar og lögfræöingurinn gefiö þessu
meðhald, þá sannar það einungis
þaö,að lagamenn greinir á um þetta
atriði. Ég hefi leitað til eins af
merkustu lögfræðingum landsins
og beöið hann um aö athuga þetta
fyrir mig. Hefir hann nú góðfús-
lega leyft mér að hafa þaö eftir
sér, að hann álíti það ekki hafa
stoð í íslenzkum lögum, að „inter-
nera" konu fyrir það eitt, að hún
stundar bliðusölu sem atvinnu.
Mun hann og ekki vera einn lög-
fræðinga um þá skoöun. En þrátt
fyrir það, þótt þetta hefði má t
gera eftir lagabókstafnum, er vafa-
mál hvort rétt hefði verið aö beita
þeim lögum, eöa a. m. k. hvort
heppilegt hafi verið að landlæknir
réði til þess og það af þeim ástæð-
um, sem nú skal greina:
I fyrsta lagi má líta á blíöusölu
sem atvinnugrein og gerir V. J.
það sjálfur á öðrum s:að. Hefir
þaö hingað til þótt viðurhlutamik-
ið að torvelda atvinnu manna.
I öðru lagi má nefna það, að hér
er um aö ræða sjálfræðissviftingu
t’ullveöja borgara og flutning
þeirra í einskonar fangabúðir.
í þriöja lagi er framkvæmd
gæzlu slíkra kvenna mjög eríið,
án þess að beita hörku, en ekki
ræður landlæknir til aö svo sé að
t'arið (sbr. einnig húsganginn:
,,Hægra er aö passa hundrað flær
á höröu skinni. en píkur tvær á
palli inni“).
í fjórða lagi mundi þetta veröa
kostnaðarsamt fyrir bæjarfélag og
ríki og vart verjandi aö ráðast í
það nema í von um góðan ár-
angur.
I fimmta lagi væri árangur af
þessu fyrirfram meir en vafasamur,
því íljótlega myndu vændiskonur
taka upp aðra atvinnu um stund-
arsakir .og torveldar það mjög
framkvæmdina og leiðir.
I sjiitta lagi til þess að breyta
blíðusölunni í prostitutio „clandes-
tina“, sem fjestir álíta enn verri
viðfangs en þá opinberu.
Það skal loks tekið fram, aö það
er skoðun margra nýrri tíma rann-
sóknarmanna og kyneðlisfræöinga.
að því fari svo fjarri að blíðusala
spilli almennu siðferði nokkurrar
þjóðar, að hún, hversu mótsagna-
kennt (paradoxalt) sem það kann
að hljóma, stuðli blátt áfram að
bættu almennu siðferði og minni
almennri lausung í kynferðismál-
um. Styðja þeir mál sitt með þvi,
að blíðusalan safni til sín ófull-
nægðri kynorku ókvæntra korl-
manna og afbrigðilegum ásta ífs-
tilhneigingum kvæntra og létti
þannig þessari eftirspurn og freist-
ingum af meyjum og matrónum
heimilanna. Láta þessir menn sögu
blíðusölunnar sér að kenniugu
ve:ða, ráða ekki til að henni sé út-
rýmt eða að reynt sé að útrýma
henni. því að það hafi ekki reynzt
fært, heldur leggja til aö reynt sé
að bæta hana, hefja hana upp úr
því syaði og sóöaska]), sem henni
hættir til að lenda i. Vex þessari
skoðun ört fylgi á síðari tímum,
einkum í Bandaríkjum N.-Amer-
íku, en það yrði of langt að fara
út í það hér og er raunar annað
mál. En svo langt ganga sumir
þessara manna, að þeir hika ekki
við að fullvrða, að varasamt sé að
leggja of miklar hindranir á leið
blíðusölunnar, þvi, aö segja að
hún megi hvergi vera, sé það sama
og að segja henni að vera alls-
staðar. Þessir menn myndu því
heldur kjósa „vettlingatök“ en
valdboð.
Þá birtir V. J. annað bréf sitt,