Læknablaðið - 01.12.1943, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ
83
Tafla 1.
Taflan sýnir heildartölii þeirra, sem vegna lamana eftir poliomyelitis
eha vegna meöfæddrar bægifótarskekkju, fengu suhtalusarthrodesis-,
])anastragalararthrodesis- eöa euneiform tarsectomiaögerö á Vanföre-
anstalten i Stockholm eftir 1928.
Sjúkdómur Skurðað. erð Ó “ « ■O u ú? • n ■z .3 C a =5 Í £*§ U? ^ ó a —* *■ t> u 3 3 'Ss u 11 □ V? cc 'O
Polioinyelit. sequ. Subtalusarthrodesis .... 117 100 14 3 0
,,- j Panastragalararthrodesis 20 15 5 0 0
„ |Cuneiform tarsectomy .. 4i 33 0 1 7
Pes equ.-var. cong. 1 Substalusarthrodesis . . . 30 19 11 0 0
,, | Cuneiform tarsectomy .. 24 20 0 0 4
Samtals: 232 187 30 4 11
rannsóknin fór fram, voru þó ekki
teknir meö. (Sjá töflu 1). Á all-
mörgum poliomyelitis sjúklingum
haföi einnig verið gerö tarsectomy,
og voru þeir rannsakaöir líka.
ÞaÖ, sem sérstaklega vakti fyrir
höf. meö þessari rannsókn, var aö
fá svar viö eftirfarandi spurning-
um:
1) I hvaöa tilfellum er heppilegt
aö gera arthrodes eöa tarsec-
tomy ?
2) Hvaða óþægindi hafa þessar
aðgeröir í för meö sér fyrir
sjúklinginn eftir á, og hversu
mikilvæg eru þau?
3) Fullnægja aögeröir þær, sem
um er að ræöa, þeim kröfum,
sem verður að gera til þeirra,
og hvaöa operationsaöferöir eru
hepjiilegastar?
4) Hvernig má helzt komast hjá
mistökum, og má vænta betri
árangurs af bættri operations-
tækni ?
Þegar um er að ræða poliomye-
litidis sequelae, er þaö augljóst, að
ekki er hægt að gera máttlausan
eða máttlitinn lim heilbrigðan með
orthopediskri meöferð, þar sem
lömunin stafar af varanlegri
skemmd á motorisku frumunum :
framhornum mænunnar. Orthoped-
iska meöferöin á poliomyelitidis
sequelae er því eingöngu sympto-
matisk, fólgin í því, að reynt er aö
gera liminn aftur starfhæfan meö
þvi aö bæta starfsskilyrði þeirra
vöðva, sem eru ekki lamaöir, og
með því að gera annan stoðvef
starfhæfan, þrátt fyrir vöntun á
vöðvakrafti.
Skilyrði þess, aö slíkar aögerðir
beri árangur, eru mun betri aö
því er tekur til ganglima, en þegar
um hendur og handleggi er aö
ræöa. Aöalhlutverk ganglimanna er
aö bera þunga líkamans og mikil-
vægasti stoðvefurinn i því sam-
bandi, þ. e. beinin, eru aðeins aö
litlu leyti rýrö vegna áhrifa sjúk-
dómsins. Þótt um algera lömun á
fætinum og neðri hluta ganglims-
ins sé aö ræöa, ætti því aö vera
hægt aö gera liminn þannig úr
garði meö stabilizerandi aögeröum
á beinunum, aö hann geti borið
líkamsþungann umbúöalaus — og
að hann verði aö minnsta kosti eins
starfhæfur og gervilimur.
Þegar dæma á árangurinn af
þessum aðgeröum, verður aö gera
vissar lágmarkskröfur til starf-
hæfni og útlits fótarins eftir meö-