Læknablaðið - 01.08.1945, Blaðsíða 8

5°
ólk. sem v afi er um 16
olk. séín engfin ofnæmisein-
kenni hefi r . . . 2Ó
Af þeitn. sem grennzlast var
cftir, hafa þá 35% efia rúmur
])riftjungur, haft ofnæmisein-
kenni sjálfir og' 43% vissu um of-
næmi i ætt sinni. I“>ó var gætilega
fari'S í- sakirnar í þessu framtali,
])\'í aö ekki var talinn meö þrá-
látur höfuöverkur, né króniskar
meltingartruflanir, en þetta hvort-
tveggja stafar i'Sulega af ofnæmi.
Ýmsir læknar, sem ekki hafa
kynnt sér allergirannsóknir, eiga
l)ágt me'S aS tr.úa því, aS þriðjung-
ur allra manna sé ofnæntir og hafi
meiri e'Sa minni óþægincli af þvi.
Kn þessi tala viröist frekar vera
of lág heldur en of há. Dr. A. F.
Coca, sem ntanna mest hefir lagt
stund á ofnæmisrannsóknir, hefir
vari'S langri æfi til þess og er tal-
inn merkasti visinclatnaSur Banda-
ríkjanna á því sviSi, heldur því
fram, aS QO% allra manna hafi ein-
hverja allergi, langflestir fyrir
ei n h v e r ri fæS uteguncl.
1 litt er annaö mál, aö allergi-
einkennin geta veriö meS marg-
vislegu móti, og er almennt taliö,
aS læknar sé ýfirleitt ekki nógu
vel aS sér um þaS, i hve mörgum
myndum alíergi-einkennin geti
komiS fram. Þegar Sir James
Mackenzie skýrir frá því, aS hann
hafi ekki getaö fundi'S viöunandi
diagnosis á 3 af hverjum 4 sjúkl-
ingum, sem vitjuSu hans, segja all-
crgi-sérfræöingarnir, aö þeir geti
skiliö þaö, því aS maSur, sem ger-
ir ekki ráö fyrir allergi í sínu
starfi, hljóti aö eiga bágt meS
diagnosis á meiri hluta sjúkling-
anna.
ÞaS er óhætt aö segja, aS lækn-
isfræ'Sin er smám saman aö leiöa
í ljós, aö þaS er ekki eins ein-
LÆKNA B LAÐ I Ð
falt aö lifa þessu lífi eins og einu
sinni var haldiö. Fyrst lærSum viö,
aS þaS sé svo margt, sem viS þurf-
unt meS, til aö halda fullri heilsu,
vítamjn, málmsölt, eggjahvítu o.
s. frv. Og þess þurfa allir meö. En
nú er mönnum smám saman aS
lærást, aö allverulegur hluti manna
þolir ekki aö neyta vissra fæ'Su-
teguncla, ef þeir eiga ekki aö veröa
veikir. Og a'S líklega þarf meiri
hluti nianna aö vara sig á einni
eSa fleiri fæSutegundum eSa öSru
i umhverfiuu til aö komast hjá
veikindum, sem geta orSiö þrálát
og mjög alvarleg í sumum tilfell-
um. Og þegar um fæöutegundir er
aö ræ'Sa, er ekkert uni þaS spurt
hvort viSkomandi fæöutegund sé
holl eöa ekki. Menn geta engu siö-
ur oröiö ofnæmir fyrir þeim holl-
ustu matartegundum, eius og t. d.
eggjum og mjólk. Þetta getur
gengiS svo- langt, aS mikium vand-
kvæSum getur veriS bundiS aS
l'æöa börn, sent t. d. þola hvorki
mjóik, eggjahvítu. fisk, kjöt eöa
hveiti.
í seinni tíö hafa augu manna
opnazt meira og meira fyrir þvi
hve allergi fyrir fæSu er algeng.
Þaö heíir af ýinsum ástæöum tek-
iö langan tíma a'S átta sig á þessu.
Ef menn hafa hat't grun um fæöu-
allergi, og bannaö þess vegna viss-
ar matartegundir, hefir þaö bann
venjulega ekki náS lil allra þeirra
hluta, sem nauösynlegt var aS
t'orSast, og því heíir banniö ekki
náö tilgangi simnn. ÞaS cr t. d.
ekki nóg, aö banna tnanni, sem
viökvæmnr er fyrir eggjum, aS
boröa egg. ÞaS veröur aö banna
honutn aö boröa kökur, majonna-
ise, rjómaís o. s. frv., og manni,
sem er næmur fyrir hveiti, veröur
að banna aö boröa allar sósur meS
hveiti í. rúgbrauö, sem ávallt er
blandaö hveiti o. s. l'rv. Og suma