Læknablaðið - 01.09.1950, Blaðsíða 20

112
LÆKNABLAÐIÐ
máls, hlutu allir að hlusta,
sökum rökvísi hans og skarp-
legra ályktana. í vinahóp viö'
skál var hann hverjum manni
skemmtilegri, eldfljótur til
svars, hnyttinn og smástríðinn
Pétur var seintekinn, en all-
ir nánir samstarfsmenn urðu
vinir hans. Tveir þessara
manna hafa ritað prýðilegar
minningargreinar um hann,
þeir próf. Jóhann Sæmunds-
son í Morgunbl. 11/11 ’49 og
Torben Andersen yfirlæknir í
Ugeskrift for Læger, 17/11.
’49, en hjá þeim síðarnefnda
starfaði Pétur í rúmlega 2 ár
sem 1„ aðstoðarlæknir við
Amtcehítralsygehuset i Hille-
röd. Hann sagði mér, að Pétur
hefði verið að öllu leyti bezti
maður, sem starfað hefði hjá
sér, enda valinn úr hópi 30—40
umsækjenda.
Ég get ekki stillt mig um að
taka hér upp smákafla úr
grein yfirlæknisins, því betur
verður Pétri ekki lýst. Kaflinn
hljóðar svo:
,,Pétur Magnússon var ud-
rusted med meget store evner.
Han var sjældent godt begavet
med en udpræget kritisk sans,
ikke alene overfor, hvad han
tilegnede sig af viden, men og-
sá, og ikke mindst, overfor sig
selv, hvilket utvivlsomt virkede
hæmmende pá den videnskabe-
lige produktion, som han iöv-
rigt skulle have sá store forud-
sætninger for. I betragtning af
hans relativt korte uddannel-
sestid var han i besiddelse af en
meget stor faglig viden, en vi-
den, som han med utrættelig
flid uddybede ved udnyttelse
af en misundelsesværdig læse-
evne, og megel fá danske læger
var derfor hans jævnbyrdige i
exakte faglige kundskaber. . .“
Haustið 1947 tók hann að
kenna sjúkdóms þess, er varð
honum að aldurtila, og í jan-
úar 1948 lagðist hann rúm-
fastur, komst þó á fætur eftir
4 mánuði, og tók um haustið
við starfi deildarlæknis við
lyfjadeild Landsspítalans sem
fyrr segir. Þar var hann á sín-
um rétta stað. Sem spítala-
læknir gat hann bezt notið
sinnar frábæru skarpskyggni
og kunnáttu. í þessari stöðu
vann hann ótrúlega mikið og
vel, þrátt fyrir að sjúkdómur
hans ágerðist., Hann stóð með-
an stætt var. Sjúkdómur hans
var kvalafullur og langvinnur,
en þar sýndi Péur sömu karl-
mennsku sem ætíð fyrr. Aldrei
heyrðum við æðruorð eða von-
leysi. Hann lifði og dó sem karl
menni., Með honum missti
læknastéttin einn sinna beztu
manna.
Kristbjörn Tryggvason.
Félagsprentsmiðjan h.f.