Læknablaðið - 01.09.1960, Blaðsíða 19

LÆKNABLAÐIÐ
99
fór hann margar ferðir til út-
landa, bæöi um Evrópulönd og
Ameríku, og voru sumar ferðir
lians langar. — Hann fékk
snemma áhuga á meltingar-
kvillum og hollum lifnaðarháti-
um í mat og drykk, ekki ein-
göngu vegna meltingarfæranna
sjálfra lieldur einnig og ekki
síður vegna líkamans í heild, og
þegar náttúrulækningastefnunni
fór að vaxa fiskur um hrvgg er-
lendis gekk hann af heilum hug
henni á hönd og varð fyrsti og
dugmesti talsmaður hennar hér
á landi. Segja má, að seinustu
20 til 30 árin liafi náttúrulækn-
ingastefnan verið hans aðal-
áhugamál og fyrir henni harð-
ist hann af lífi og sál. Árið 1937
stofnaði liann Náttúrulækninga-
félag á Sauðárkróki og þegar
til Reykjavíkur kom stofnaði
hann Náttúrulækningafélag ís-
lands árið 1939.
Undir liandleiðslu Jónasar átti
Náttúrulækningafélagið eftir að
verða mikið og voldugt félag,
sem lét sér ekki nægja að vera
aðeins málfundafélag, heldur
tók að gefa út hækur og tíma-
ritið Heilsuvernd, þar sem Jón-
as lagði lengst af mest til mál-
anna. Loks reisti félagið Heilsu-
liælið í Hveragerði, sem nú hef-
ur verið starfrækt í mörg ár við
mikla aðsókn. Til þessa hælis
gaf Jónas mikinn hluta eigna
sinna og læknir þess var liann
frá uppliafi og þangað til fyrir
fáum árum, en þar var áfram
lieimili lians til dauðadags.
Náttúrulækningastefnan hef-
ur löngum verið mjög umdeild
meðal lækna og er enn. Jónasi
fannst islenzkir læknar yfirleitt
sýna stefnunni mikið tómlæti
og ekki meta hana að verðleik-
um. Það mun rétt vera, en þó
ekki nema að nokkru leyti. Það,
sem íslenzkir læknar hafa helzt
fundið stefnunni til foráttu, er
hinn mikli áróður, sem henni
hefur fylgt, og sú kenning
margra fylgjenda hennar, að
hún sé ekki eingöngu lykill að
heilbrigðu liferni,heldur jafnvel
allra meina hót. Sjálfur trúði
Jónas fastlega á stefnuna, þó að
liann, sem sá góði læknir er
hann var, sæi stundum að liún
væri ekki einlilít og gripi þá
til annarra ráða. En einlægni
hans og sannfæringarkraftur
duldust mönnum ekki og þvi
varð honum svona mikið á-
gengt.
Jónas var tæplega meðalmað-
ur að vexti og fremur liold-
grannur, kvikur á fæti og mik-
ill heslamaður langt fram eftir
aldri og' duglegur ferðamaður.
Hann var mikill göngugarpur
meðan þess þurfti með og á
seinni árum, þegar um hægðist
fyrir honum, fór hann oft lang-
ar gönguferðir og gekk þá oft á
fjöll, jafnvel fram á seinustu
æviár.
Konu sína missti Jónas árið
1947, Þeim varð 5 harna auðið