Læknablaðið - 01.09.1960, Blaðsíða 60

128
LÆKNABLAÐIÐ
læknar, sem mesta reynslu hafa
og mesta aliið liafa lagt við með-
ferðina, séu á einu máli um gildi
hennar til að lækka dánartölu
af völdum kransæðastiflu. Má
þar til nefna læknana Nichol,
Wright, Owren, Holten, Gil-
christ og Conrad. Lætur nærri,
að í höndum þessara manna hafi
dánartalan lækkað um % til %
hluta. Er þetta árangur, sem
óhyggilegt væri að loka augun-
um fyrir, enda ráðleggja þessir
læknar segavarnir við alla l>ráða
infarkta.
Meðalveg fara svo aðrir, svo
sem t. d. Russel, sem telur sega-
varnir aðeins nauðsyn fyrir þá
sjúklinga, sem þyngst eru haldn-
ir. Skipting hans í „good and
liad risk“-sjúklinga í uppliafi
meðferðar hefur þó reynzt hald-
lítil öðrum, og er okkar litla
reynsla á Landspítalanum i sam-
ræmi við það.
Loks er að telja þá lækna,
sem enn fordæma þessa lækn-
ingaaðferð, að því er virðist af
nokkru ofstæki, svo sem dr.
Ewans i London, sem lét svo
ummælt fyrir nokkrum árum:
„That anticoagúlation treatment
in coronary occlusion will go
the way of other discarded re-
medies is certain. Let it go soon,
let it go now, hefore remorse
weighs too lieavily of those, who
may continue for a little time
longer to advocate its use.“ Svo
mörg voru þau orð.
Reynsla margra lækna hin
síðari ár af segavörnum til að
hindra infarkt-myndun við
kransæðaþrengsli (hj arta-
kveisu) er sambærileg við það,
sem fyrr er sagt um árangur,
þegar um hráða hjartainfarkta
er að ræða. Birtar hafa verið
skýrslur um vandlega unnar
rannsóknir á þessu efni á und-
anförnum árum (Owren, Bjer-
kelund, Waaler, Med. Research
Council i Englandi, Nichol, Too-
hey o. fl.). Niðurstöður þessara
manna eru mjög áþekkar, þ. e.
dánartala sjúklinganna lækkar
um j/2 til % hluta, eða jafnvel
enn meira, á fyrsta ári meðferð-
ar. Waaler hefur fært sönnur
á, að enn betri árangri megi
ná, ef lækningin er liafin inn-
an eins árs frá því, að fyrstu
einkenni koma í Ijós.
Ég mun ekki ræða hér frekar
þessa lilið málsins, en Ólafur
Geirsson mun hér á eftir gera
grein fyrir henni, um leið og
hann skýrir frá tæknilegri hlið
málsins og þeim hættum, sem
lækningaaðferðinni fvlgja. Mér
liefur þó þótt ástæða til að drepa
á þetta liér, þar sem mikill fjöldi
sjúklinga liér á landi kæmi til
greina, ef til slíkrar meðferðar
kæmi. Til glöggvunar á því hef
ég tekið saman úr sjúkraskrám
lyflæknisdeildar Landspítalans
þá sjúldinga, sem þar hafa leit-
að sér lækningar vegna lijarta-
kveisu á árunum 1947 1959, og
er niðurstaðan þessi: