Læknablaðið - 01.09.1960, Qupperneq 34

114
LÆKNABLAÐIÐ
sem hún er. Þar sem ég tel ekki
nauðsynlegt að nema brott allra
mirinstu skemmdirnar, lief ég
í mörgum bilateral tilfellum
skorið fyrst upp 'þeim megin,
sem sjúkdómurinn er á bærra
stigi, i þeirri von, að lyfin lækni
hitt.En auðvitað verður aðfylgj-
ast mjög vel með þessum sjúkl-
ingum og gera strax aðgerð hin-
um megin, ef sjúkdómurinn ýf-
ist upp þar.
Fylgzt hefur verið með þeim
sjúklingum, sem hér um ræðir,
í 2% til &V2 ár eftir aðgerð. Er
sú reyndin alls staðar, að mikill
meiri hluti recidiva kemur
fyrstu 6 mánuðina eftir aðgerð,
enda þótt einstaka geti komið
seinna. Eftirrannsókn er ekki
lokið á þessum sjúklingum,
þannig að ræktanir úr maga-
skolvatni liggja ekki fyrir frá
öllum, og er því hjá hinum mið-
að við kliniskan hata.
Árangurinn er þessi:
93% þessara sjúklinga eru lif-
andi og kliniskt lieil-
brigðir,
1% eru lifandi og sjúkir,
6% eru dánir, 3% innan
þriggja mánaða frá að-
gerð, en hinir seinna.
Enda þótt hér sé ekki um að
ræða nema 100 tilfelli, getum
við samt ýmislegt af þessu lært.
Við sjáum, að sjúklingarnir,
sem við missum, höfðu allir
mjög útbreiddan sjúkdóm, voru
allir smitandi og sýklarnir
ónæmir fyrir herklalyfjunum.
E. t. v. getur extra-periosteal
plumbage thoracoplastic komið
að gagni lijá einhverjum af
þessum mikið veiku sjúkling-
um, en þó auðvitað ekki, ef
plastic liefur verið gerð áður.
E. t. v. eigum við að vera ilialds-
samari í sambandi við aðgerðir.
Við sjáum, að fylgikvillar eru
mjög fátíðir, ef sjúkdómurinn
er ekki verulega útbreiddur og
sj úklingarnir í sæmilegu á-
standi. Það er ekkert dauðsfall
hjá primeru tilfellunum. Hjá 73
sjúldingum er gerð lobectomi
eða minna, þ. e. reseetio seg-
mentalis, og enginn þessara
sjúklinga deyr, aðeins einn fær
BP fistulu, sem tekst að laga
með aðgerð.
Þegar við dæmum um árang-
urinn við þessar aðgerðir, verð-
um við að minnast þess, að hér
eru tekin til meðferðar mörg
óvenjulega erfið tilfelli og að
17% eru smitandi við aðgerð
og lyfin gagnslaus fyrir þá. Ef
við hefðum liafnað öllum slík-
um sjúklingum, liti skýrslan
enn þá betur út, en ég lield,
að það sé ekki rétta lausnin.
Eitthvað verður að reyna fyrir
þessa sjúklinga.
Þessi árangur á að vera okk-
ur hvatning í þá átt, að taka
sjúklingana til rækilegrar með-
ferðar strax, en útskrifa þá ekki
til reynslu, eins og sums staðar
er gert, eftir nokkurra mánaða
lyfjagjöf. Við eigum heldur að
„operera“ allar þær sjúkdóms-