Læknablaðið - 01.02.1973, Síða 38

20
LÆKNABLAÐIÐ
Hér og erlendis nam hann almennar skurð-
lækningar og varð prófessor í þeirri grein.
Á námsárum sínum í Stokkhólmi komst
hann í kynni við skapnaðarlækningar
(plastik kirurgi) og stundaði nám í þeirri
grein um skeið.
Fyrstu árin, sem hann starfaði hér,
stundaði hann mest bæklunar- og skapn-
aðarlækningar, en áhugi hans beindist síð-
ar eins og fyrr segir að almennum skurð-
lækningum og æðaskurðlækningum.
Hann gerði þó bæklunaraðgerðir fram
á síðustu ár og áhrifa af náminu í skapn-
aðarlækningum gætti ávallt í starfi hans.
Prófessor Snorri hafði til að bera marga
beztu kosti skurðlæknis og komu þeir alls
staðar fram í starfi hans. Sem ,,kliniker“
var hann frábær, sérlega við að meta rétt
aðstæður, einkum í bráðatilfellum. Hann
var djarfur skurðlæknir, en dirfskan var
tempruð af rökréttu klínísku mati, en auic
þess var hann hugkvæmur, lagvirkur og
vandvirkur í bezta lagi og vefjavinur svo
af bar.
Fáum var ljósara en prófessor Snorra,
að læknishjálp lýkur ekki við útgöngu-
dyr skurðstofunnar. Hann stundaði sjúkl-
inga sína af mestu kostgæfni eftir aðgerð-
ir, og sleppti helzt ekki af þeim höndum
fyrr en þeir voru albata. Hinum, sem ann-
aðhvort báru ævilöng örkuml eða dauð-
inn hafði markað sér óafmáanlega, reynd-
ist hann vinur og læknir, þar til yfir lauk.
Þannig var læknirinn. Kennaranum
kynntist ég ekki nema sem eldri kollega,
sem ávallt var reiðubúinn til að veita ráð
eða aðstoð, hvort sem var á nóttu eða
degi, en í kennslu stúdenta er mér sagt,
að ríkt hafi meðfæddir hæfileikar til að
greina að aðalatriði og aukaatriði ásamt
mikilli reynslu og staðgóðri þekkingu.
Sem prófessor og yfirlæknir við aðal-
kennsluspítala íslands var prófessor Snorri
í forsvari fyrir íslenzkar skurðlækningar
bæði inn á við og út á við. Þá var hann
einn aðalhvatamaður að stofnun Skurð-
læknafélags íslands og formaður þess um
skeið.
Meðal erlendra lækna var hann jafn-
ingi, sem afdráttarlaust sagði hug sinn,
hver sem í hlut átti.
Fáir áttu stærri hlut að uppbyggingu
Landspítalans en prófessor Snorri. Hann
mun hafa verið með í ráðum um flestar
framkvæmdir á Landspítalalóðinni. Hún
var starfsvettvangur hans við lækningar
og kennslu, og má vera að mörk hennar
hafi á stundum byrgt honum sýn.
Áhugi prófessors Snorra beindist að
fleiru en læknisfræði, þó hún ætti hug
hans nær óskiptan framan af ævi. Hann
var veiðimaður, svo sem títt er um skurð-
lækna, en er á leið varð ræktunar- og
vísindamaðurinn ofan á, og fiskrækt hafði
hann ákveðið að yrði sit't annað ævistarf.
Svipur Landspítalans slaknar við brott-
hvarf prófessors Snorra. Hljóðnað er hvat-
lega fótatakið. Burtu er sá, sem afdráttar-
laust sagði álit sitt til lofs eða gagnrýni,
hver ssm í hlut átti. Horfinn er sá, sem
lífgaði langar næturstöður við skurðborð-
ið með geislandi þreki, ódrepandi bjart-
sýni og gamansemi, sem stundum var í
hrjúfara lagi fyrir viðkvæmar sáálir.
Eftir lifa minningarnar um allt þetta
og um svipmikinn, góðan dreng.
Þær minningar er gott að geyma.
Árni Björnsson.