Læknablaðið - 01.06.1977, Síða 20

94
LÆKNABLAÐiÐ
NABLAÐIÐ
THE ICELANDIC MEDICAL JOURNAL
Læknafdag íslands' og LJR
IJ Læknafclag Rcykjavikuc "
63. ARG. — MAI-JUNI 1977
AÐ STÝRA BLAÐI
Undirritaður kveður nú Læknablaðið, en
hann hefur verið ritstjóri fræðilegs efnis
þess í 5Ý2 ár. Verður kveðjustundin mér til-
efni nokkurra hugleiðinga, er ýmist kunna
að verða komandi ritstjórum hvatning eða
viðvörun.
Við starfanum tók ég uppfullur af áhuga
og hugmyndum um stærra, fjölbreyttara,
betra og glæsilegra blað. Slíkar hugmyndir
hafa sjálfsagt ríkt í kollum flestra þeirra, er
við ritstjórn blaðsins hafa tekið. Sama sinnis
var Arinbjörn Kolbeinsson, er samtímis mér
tók við ritstjórn félagslegs efnis.
Ýmsu var áorkað og ber þá hæst þá gjör-
breytingu, sem varð á broti og útliti blaðsins.
Slíkt var allstórt stökk, því að blaðið hafði
frá byrjun verið í sama broti. Fáa hef ég
heyrt hallmæla hinum nýja búningi, en þeim
mun fleiri mæla honum bót og hlýt því að
ætla, að allvel hafi til tekizt og breytingin
verið virði þeirra peninga og vinnu, sem í
hana fóru. Breytingatíminn var langskemmti-
legasti hluti ritstjórnarára minna. Rótt vinn-
an væri ærin, bar ferskur áhuginn langa
leið. Þegar prófarkalesari blaðsins hætti,
var þannig látið hjá líða að ráða annan. Tók
ég sjálfur að mér prófarkalestur og taldi
sparast með því tíma. Áhugans sá og merki
í fyrsta árgangi hins breytta blaðs, 1973, sem
mun efnismesti árgangur blaðsins til þessa.
Rá virtist nýr búningur blaðsins verða
mörgum til örvunar, því að fræðiareinum
rigndi yfir, svo að ekki hafðist undan og
hlóðst upp greinastafli. Hafa síðan að jafn-
aði legið fyrir 20—25 greinar og ýmsum þótt
biðin löng. Mikið hefur verið um það hin
síðustu ár, að menn sendi blaðinu „sérfræði-
ritgerðir" sínar til birtingar og telja sig
stundum vart eiga í annað hús að venda.
Slíkar greinar eru harla misjafnar að gæðum,
en ógjarnan bregður maður fæti fyrir starfs-
bróður á framabraut. Rað er að sjálfsögðu
þeirra, sem sérfræðiviðurkenninguna veita,
að meta slíkar greinar, en það mat á líka að
vera algerlega óháð mati ritstjórnar Lækna-
blaðsins eða nokkurs annars tímarits.
Er frá leið, sótti á ritstjóra þreyta og
reyndist erfitt að halda uppi þeim afköstum,
sem náðust i byrjun. Þegar vinna er leyst af
hendi í hjáverkum, fer ekki hjá því, að fjöl-
margt verði til tafar. Til dæmis þóttist ég
uppgötva það leiða óeðli verkfalla að tefja
framgang mála mun lengur en þau standa.
Draumurinn um 12 hefti á ári reyndist spila-
borg og nógu erfitt varð að reyna að standa
við 6 hefti árlega.
Árið 1976 náðist merkur áfangi, þegar orð-
ið var við margendurteknum óskum ritsíjóra
og Sigurjón Jóhannsson var ráðinn í hluta-
starf sem ritstjórnarfulltrúi. Léttir starf hans
miklum hlaupum og snúningum af ritstjórum.
Sá einnig fljótt merki sérþekkingar hans í
blaðamennsku, en þó eigi sem skyldi, þar eð
tími hans fer um of í snatt. Hygg ég, að
blaðið ætti ekki einasta að hafa slíkan mann
í fullu starfi, heldur veitti ekki af skrifstofu-
manneskju í fullri vinnu. Það er drjúg vinna,
sem Sofie Markan leggur á sig fyrir blaðið
með annarri vinnu sinni á skrifstofu lækna-
félaganna. Ég vil nota tækifærið og þakka
henni og öðru starfsliði skrifstofunnar á-
nægjulega samvinnu.
Við starfa mínum tekur nú Bjarni Þjóðleifs-
son. Nýjum manni með nýjar hugmyndir árna
ég heilla og ánægju í starfinu. Fyrir ári tók
Örn Bjarnason við starfi félagslegs ritstjóra.
Af þekktum dugnaði tók hann þegar til ó-
spilltra málanna að draga blaðið upp úr daln-
um. Er jafnan blessun að dugmiklum mönn-
um.
Af reynslu minni vil ég taka undir það við-
horf, að skipta beri um ritstjóra á 2—3ja ára
fresti. Ella getur svo farið, að sá, sem telur
sig hafa unnið blaðinu eftir getu og ýmsu
áorkað, finni skyndilega, að hann er jafnvel
talinn til trafala og hverfi frá biturri en ella.
Jafnan er af nógu nýju blóði að taka og menn
hafa gott af að spreyta sig. Það getur verið
skemmtileg og dýrmæt reynsla að stýra
blaði.
Páll Ásmundsson