Læknablaðið - 01.06.1977, Síða 73

LÆKNABLAÐIÐ
121
myndir um sérfræðipróf og endurprófun,
en eru nú að falla frá þeim síðarnefndu
aftur og leggja meiri áhcrzlu á aðhald það,
sem fæst með beinu samstarfi heimilis-
lækna.
Hér getur Félag heimilislækna gert til-
lögur til sérfræðiráðs um lágmarkskröfur
í starfi og aðferðir til að meta hvort þeim
sé náð (t.d. aðhald starfsfélaga (peer audit)
o.fl.).
Ber þá e’kki að hika við að nota erlendar
fyrirmyndir og tengjast jafnvel erlendum
félögum um þessi atriði. Nefndin vísar til
handbókar um aðferðir til prófunar og
endurprófunar, sem WONCA hefur nýlega
gefið út.
Varðandi tilgang og eðli eftirlits um við-
hald starfsmenntunar og þekkingar að-
hyllist nefnd 'þessi skoðanir þaer, sem fram
eru settar af Committee of Enquiry into
Competence to Practice set up for the
Medical Profession in the United King-
dom. Þessar skoðanir koma fram í skýrslu
frá 1976. Fara niðurstöður skýrslunnar hér
á eftir í íslenzkri þýðingu:
1. Læknir, sem fengið hefur almennt
lækningaleyfi, hefur rétt til að stunda
lækningar og glatar ekki þeim rétti,
nema hann verði óhæfur til starfs
vegna sjúkleika eða elli.
2. Sérnám í læknisfræði og sérþjálfun er
samfelldur þjálfunartími, sem veitir
lækninum vaxandi hæfni og þekkingu
á vissu sviði innan læknisfræðinnar.
3. Meginatriði samfelldrar menntunar í
sérgrein er, að hin daglega vinna sé
unnin á krítískan (sjálfsgagnrýninn)
hátt. Gildi sjálfsgagnrýni eykst, er
starfsfélagar ræða innbyrðis um
reynslu sína.
4. Frekari rannsókna er þörf varðandi að-
ferðir til viðhaldsmenntunar, og er
þetta verkefni fyrir sérfræðifélög og
yfirvöld um menntunarmál.
5. Frekari athugana er þörf varðandi
skipti á námsmönnum á framhalds-
námsstigi milli landa.
6. Allir læknar undirgangast, sem skyldu,
að viðhalda menntun sinni, hvar sem
þeir starfa. Raunar ætti viðleitni til
viðhaldsmenntunar að vera sjálfsagður
þáttur í allri menntun.
7. Það er hagur sjúklinganna, að læknir-
inn sé frjáls að því að stunda þá á
þann veg, sem hann telur beztan,
hvernig sem kaupsamningi <hans er
háttað.
8. Til þess að lækni sé kleift að stunda
sjúklinga á viðunandi hátt, verður að
vera til taks ákveðinn lágmarksútbún-
aður og aðstoðarlið.
9. Almenningur verður að gera sér grein
fyrir, að engin ríkisstjórn og ekkert
stjórnkerfi getur útvegað öllum lækn-
um og öllum spítölum allan hugsanleg-
an búnað á kostnað sjúkratrygginga.
Ótti okkar um hnignun lækninga í
kerfi tilbreytingarlausrar einokunar
grundvallast á samhenginu milli þjón-
ustugæða, starfsgleði og viðhorfum
iækna og hæfni þeirra til að sjá um og
lækna sjúklinga.
10. Þörf er á endurbótum í spjaldskrár-
haldi, til að læknar megi líta yfir verk
sín og meta störf sín.
11. Við leggjum áherzlu á, að eftirlit og
sjálfsgagnrýni eru eðlilegir þættir í
menntuninni, og allir tilburðir til svipt-
ingar lækningaleyfi þeirra, sem illa
standa sig, eru andstæðir því menntun-
arsjónarmiði, og geta því aðeins virkað
neikvætt.
12. Að okkar mati er það nauðsynlegur
þáttur í starfi læknis, að meta störf
sín reglulega í félagi við starfsbræður.
13. í bili eru ekki nægar ástæður til að
gera róttækar breytingar á veitingu
lækningaleyfa almennt, þar eð ekki er
nægilega tryggur mælikvarði á rétt-
mæti slíkra breytinga.
14. Við teljum, að svo fremi að sambandi
sjúklings og læknis sé ekki misboðið,
ætti almenningur að eig kost á fyllri
upplýsingum um vinnubrögð lækna, og
við leggjum til, að gerð verði tæmandi
rannsókn á því, að hverju marki upp-
lýsingar í sjúkraskrám séu trúnaðar-
mál, bæði frá læknisfræðilegu, laga-
legu og þjóðfélagslegu sjónarmiði.
15. Þörf er að viðurkenna þá staðreynd,
að sumum læknum förlast meir en
öðrum, þegar aldurinn færist yfir. Það
er því full þörf á aðstöðu til endur-
ihæfingar innan læknastéttarinnar.
16. Upplýsingar um, að læknir sé e.t.v.