Fréttatíminn - 10.12.2010, Qupperneq 38

Þ
egar horf t er og hlustað á
spákonuna Sigríði Klingenberg
mætti ætla að líf hennar hafi verið
eintómur dans á rósum. Hún er
alltaf brosandi, alltaf glöð og þorir
að klæðast eins og fáir aðrir og
gerir það sem henni hentar hverju sinni. En þegar
sest er niður með henni við logandi kertaljós og
kósíheit á Álftanesinu situr á móti mér allt önnur
Sigríður Klingenberg en ég hafði gert mér mynd
af.
„Það hefur nú ýmislegt gengið á hjá frúnni í
gegnum tíðina enda gæti maður varla aðstoðað
aðra ef maður hefði aldrei upplifað hluti,“ segir
hún og bendir á að það sé einmitt þess vegna sem
hún hafi nú gefið út bók sem er leiðarvísir að lífs-
gleði – Orð eru álög. „Við stjórnum lífi okkar sjálf
og ein helsta fyrirmynd mín, Winston Churchill,
sagði eitt sinn: „Þú skapar líf þitt jafnóðum.“ Við
höfum val í þessu lífi til að gera það sem við vilj-
um.“
Ég verð svolítið hissa. Er þetta ekki allt fyrir-
fram ákveðið – er það ekki það sem hún sem spá-
miðill er að segja þeim sem til hennar leita; hvað
framtíðin ber í skauti sér? „Ég er sálnalesari. Sálin
fer á undan þér með allt sem þú hugsar og seg-
ir. Ég tengi mig einfaldlega sálum og kem skila-
boðum áleiðis.“
Sigríður Klingenberg er ættuð af Snæfellsnes-
inu. Hún fæddist reyndar í Borgarnesi, að Hjarð-
arholti, í húsi sem á var málað stórum stöfum
HARPA GEFUR LÍFINU LIT en það hefur einmitt
verið aðalsmerki hennar að gefa lífinu lit.
Kraftaverk í Borgarfirði
Hún ólst upp á bænum Akurholti í Eyjahreppi með
móður sinni, fósturföður, ömmu og afa. Kynföður
sinn sá hún ekki fyrr en hún var orðin fjórtán ára.
„Ég kom inn í líf ömmu Sesselju í Akurholti
skömmu eftir að hún missti yngsta son sinn úr
heilablóðfalli og ég var skírð í höfuðið á honum.
Ég er dekurbarn sem las Biblíuna, talaði við Jesú
og við amma héldum báðar að ég yrði prestur. Ég
var að mörgu leyti svolítið sérkennilegur krakki,
var orðin læs tveggja ára, segir sagan, og var alltaf
að lesa ljóð og læra ljóð sem amma fór með fyrir
mig. Ég gekk með Skólaljóðin undir hendinni níu
ára, sem var svolítið hallærislegt – en mér finnst
gaman að vera „halló“. Ég var alltaf með hunda í
kringum mig og þegar beljurnar voru að bera saug
ég þær – hélt ég væri kálfur. Ég var sérkennileg
í útliti, sköllótt með skásett augu, vaggaði af
því að ég var með svo stórt höfuð. Ég átti mjög
gleðilega æsku, fór í sveit að Bjargi í Borgarfirði
tólf ára og þar voru stundaðar netaveiðar þar
sem laxinn úr Hvítá lenti. Mér var falið að sækja
laxana – og nú ætla ég að ljóstra upp leyndarmáli
sem ég hef aldrei sagt frá: Ég sleppti þeim öllum.
Mér fannst mjög erfitt að eiga að drepa lax.
Horfði í augun á þeim og fannst þeir segja: „En
Sigríður, ég á fjölskyldu og börn, slepptu mér!“
Og ég sleppti þeim. Það var enga laxa að fá og
þótti stórfurðulegt. Svo kom Hafsteinn miðill í
heimsókn og það var heitið á hann ef það kæmi
fiskur í netin. Náttúrlega þyrptust allir niður að
netunum daginn eftir og þar voru sjö feitir fiskar.
Annað eins kraftaverk hafði bara ekki átt sér
stað í sveitinni og ég setti bara upp minn mesta
sakleysissvip! Þetta er í fyrsta skipti sem ég þori
að segja þessa sögu!“ segir hún og hlær glaðlega.
„Mér leið óskaplega vel sem barni og amma trúði
því að ég væri með læknishendur. Sjálf veit ég að
allir geta heilað. Ég tel að það sé aldrei hægt að
dekra börnin sín of mikið. Ég tel að dekrið á mér
hafi komið mér í gegnum öll mín boðaföll í lífinu.
Mér var alltaf hrósað mikið, var látin lesa upp
þegar gesti bar að garði og gat hermt eftir öllum
í sveitinni. – En ég gæti hins vegar auðveldlega
gefið út dramabók aldarinnar!”
Lífsins konfekt er ekki allt gott
„Ég hef, sem betur fer segi ég, upplifað miður
skemmtilega hluti og þeir eru helsta ástæða þess
að ég fór út í að skrifa þessa bók. Mín fyrsta „nei-
kvæða“ lífsreynsla varð þegar ég var fjórtán ára.
Þá vorum við fjölskyldan flutt í Hafnarfjörð og
einhverra hluta vegna mátti ég ekki vera inni
eitt kvöldið og var að ganga um götur Hafnar-
fjarðar þegar til mín kom maður og spurði hvort
ég vildi ekki koma inn og hlýja mér. Ég, saklaus
sveitastelpan, þáði það. Þegar inn var komið réðst
hann að mér og fór að rífa utan af mér fötin. Ég
sá þarna þykkan keramík-öskubakka og náði að
slá honum í höfuð mannsins og komast út. Mér
datt aldrei í hug að hann hefði nauðgun í huga –
flokkaði þetta bara undir árás. Sem betur fer var
mér trúað og málið kært til lögreglu. Yfirmaður
rannsóknarlögreglunnar í Hafnarfirði sagði við
foreldra mína, að mér viðstaddri: „Ja, hún er nú
komin með brjóst, sínar þarfir og sínar langanir.“
Þvílík niðurlæging, þetta var sem sagt mér að
kenna, að hans mati. Ég fékk fötin bætt og sá
sem réðst á mig fékk ekki starf hjá lögreglunni
sem hann hafði sótt um. Það sem situr eftir í
þessari minningu er ekki árásin sjálf heldur orð
embættismannsins sem allt vald hafði og sagði.“
Tilraun til sjálfsvígs
„Það er kannski furðulegt að segja það, en mesta
niðurbrot mitt var ástarsorg sem ég lenti í þegar
ég var átján ára. Þessi ástarsorg var svo djúp að
ég reyndi að fyrirfara mér,“ segir hún. „Mað-
urinn sem ég varð svona ástfangin af var aðal-
töffarinn í Hafnarfirði, maður sem
skemmti sér og drakk mikið. Þegar maður er
svona ungur heldur maður að þetta sé eina ást-
in sem komi í lífinu og það tók mig mörg ár að
komast yfir sorgina. Ég sankaði að mér alls kyns
töflum, tók þær allar inn og hófst svo handa við
að skrifa kveðjubréf því ég vildi engan
særa og vildi að allir sem mér þótti vænt um
vissu hvers vegna ég gerði þetta. Ég sat þarna á
nærbuxunum að skrifa bréf til allra, búin að taka
pillurnar – og þetta var bara sturlun. Þeir sem
taka sitt eigið líf eru sturlaðir. Þeir sjá ekkert
Hársbreidd
frá dauða eftir
sjálfsmorðs ­
tilraun
Spákonan Sigríður Klingenberg er alltaf hress og brosandi. Líf hennar
hefur ekki alltaf verið dans á rósum og hún segist „sem betur fer“ hafa
kynnst neikvæðum hlutum sem meðal annars hafa gert það að verkum
að hún hefur skrifað leiðarvísi að lífsgleði – bókina Orð eru álög. Anna
Kristine settist niður með spákonunni. Ljósmyndir/Hari
Það er kannski furðu-
legt að segja það, en
mesta niðurbrot mitt
var ástarsorg sem ég
lenti í þegar ég var
átján ára. Þessi ástar-
sorg var svo djúp að
ég reyndi að fyrirfara
mér.
Þrátt fyrir að Sigríður
Klingenberg hafi gengið í
gegnum erfiða tíma í lífi
sínu er glaðværðin aldrei
langt undan hjá henni. Hún
segir dauðasyndina vera
eina - leiðindi.
38 viðtal Helgin 10.-12. desember 2010