Fréttatíminn - 10.12.2010, Blaðsíða 39

Við Þorsteinn, Denni,
höfðum verið mjög
góðir vinir í fjölda ára,
hist nánast daglega,
og ég trúi ekki enn að
hann hafi verið sekur.
nema myrkur. Ég rankaði við mér þegar ég var
farin að skrifa alls konar smáatriði, fór í kápu og
fór út úr húsinu. Ég fannst í stigagangi í öðru húsi
og það var dælt upp úr mér. Eftir þetta voru mér
gefnar bækur sem styrktu hjarta mitt, því ég vissi
ekki hvernig ég ætti að lifa. Við fæðumst ekki
með handrit að lífinu. Bókin mín er uppskriftabók
að því hvernig fólki getur liðið betur.“
Og það er sko satt hjá henni. Bókin góða fór
með mér í rúmið kvöldið áður en viðtalið var
skrifað – og henni ekki lokað fyrr en hver síða
var lesin.
Ástin bankaði upp á
Nokkrum árum síðar kynntist hún föður barnanna
sinna þriggja, þeirra Sigrúnar Erlu, Guðbjarnar
Alexanders og Péturs Ásbjörns:
„Sjálfsmat mitt eftir þessa tilraun til sjálfsvígs
var nákvæmlega ekkert í mjög langan tíma á eftir.
Mér fannst ég algjört kusk. Með námi fór ég að
vinna og var með ákveðnar hugmyndir um ástina
og draumamanninn. Hann átti að vera ógiftur,
númer eitt. En auðvitað féll ég fyrir giftum manni!
Ég vissi reyndar ekki að hann væri giftur fyrr en
ég var orðin ófrísk. Þessi maður hét Sæmundur
Sæmundsson, mjög lokaður maður sem átti erfitt
með að tjá sig en gerði sitt besta. Lífið hafði leikið
hann hart. Við fórum að búa saman og bjuggum
saman í heil 26 ár. Mamma og pabbi skildu árið
1982, árið sem Sigrún mín fæddist. Mamma gekk
um með hníf og hótaði að drepa sig á hverjum
degi og maður lifði við þann ótta að mamma
myndi stinga sig á hol. Þótt mömmu tækist
ekki að fyrirfara sér þetta ár, þá tókst henni það
fyrir tíu árum. Hún tók inn lyf sem hún vissi að
myndu bana henni. Við sonur minn komum að
henni. Mamma hafði alltaf verið þunglynd og
í raun aldrei langað til að lifa. Upplifun mín af
að vilja ekki lifa sjálf og sjálfsvíg mömmu verða
æ sterkari í huga mér og mig langar að fara út í
það að rannsaka sjálfsvíg. Þetta málefni er mér
hugleikið og ég tel fulla þörf á.“
Dauðinn ekki það versta
„Sæmundur átti sex börn, öll mjög vel af guði
gerð. Hann lést í hörmulegu bílslysi 18. desemb-
er í fyrra. Þá höfðum við verið skilin í þrjú ár en
hann hafði mjög góð tengsl við börnin sín. Það
er ástæða fyrir öllu. Tengsl hans við börnin sín
styrktust svo um munaði við þennan skilnað.
Og fyrir það er ég þakklát. Það var mikil sorg
í kringum þetta bílslys og það voru engar ásak-
anir og allir stóðu vel saman. Sá sem keyrði á bíl
Sæmundar hafði fengið hjartaáfall, svo einfalt
og óviðráðanlegt var það. Þetta vitum við vegna
þess að dóttir mín hafði samband við dóttur hans.
Þetta var gríðarlega erfitt, þarna létu þrír lífið og
skildu eftir sig stórt skarð í hjörtum margra. Tvö
börn Sæmundar búa í útlöndum en komu heim
og systkinin sex sváfu saman í rúminu hans. Ég
var stödd í Danmörku. Börnin stóðu sig svo vel
og stóðu svo vel saman. Þarna tel ég að almættið
hafi gripið inn í. Minningu hans er haldið vel á
lofti. Mér finnst dauðinn ekki það versta. Hann
er endanlegur og maður verður að horfast í augu
við hann og þá gerum við okkar besta til að dvelja
ekki of lengi í því. Á jólunum í fyrra elduðum við
það sem Sæmi hefði eldað, því hann var mikill
kokkur, og höfðum mynd af honum á borðinu.
Við förum stundum með borðbænir þegar við
sitjum saman við borðstofuborðið, höldumst í
hendur og tölum frá hjartanu og þessi jól töluðum
við mikið við Sæmund og vissum alveg að hann
væri hjá okkur. Við erum öll andar. Við sem erum
hér erum andar í líkama, hinir látnu eru andar
án líkama. Sæmundur gerði mikið vart við sig
hérna og við finnum fyrir návist hans. Eitt sinn
var ég að vinna í eldhúsinu og góð vinkona mín
var hjá mér. Hún hélt utan um axlirnar á mér og
allt í einu fór hún að humma lagið „Ég veit þú
Framhald á bls. 40
viðtal 39 Helgin 10.-12. desember 2010