Læknablaðið : fylgirit - 15.06.1996, Side 9

LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82/FYLGIRIT 32
9
Þorsteinn Sigurdsson.
Myndin er tekin á Akureyri.
Efnafræðina þurfti ég að taka í janúar eða hætta.
An minnar vitundar höfðu bekkjarfélagar mínir
tekið sig saman um að hjálpa mér að komast
áfram. Geir Andersen bekkjarbróðir minn var vel
lesinn í efnafræðinni og las með mér undir prófið.
Við byrjuðum daginn klukkan sex að morgni og
lásum af kappi. Prófið kom og það hafðist og þar
með ákveðin braut áfram í náminu.
Hernámið og Bretavinna
Pegar Bretar hernámu ísland 10. maí 1940
lögðu þeir stúdentagarðinn gamla undir sig og
gerðu að sjúkrahúsi. Olli þetta mörgum stúdent-
um erfiðleikum auk þess sem leiga á húsnæði rauk
upp úr öllu valdi. Fyrst í stað var reynt að koma
húsnæðislausum stúdentum fyrir á meðan þeir
leituðu eftir húsnæði. Nokkrum var komið fyrir til
bráðabirgða á loftinu í nývígðum Háskóla íslands
en smám saman náðu allir í húsnæði í borginni. Ég
var einn af þessum húsnæðislausu, en rakst loks á
auglýsingu um herbergi í Skerjafirðinum. Reynd-
ist þetta lítið og fremur lélegt herbergi í timb-
urhúsi, þar sem nú er Reykjavíkurflugvöllur.
Þarna bjuggu hjón á miðjum aldri. Var konan all
fasmikil og virtist bæði vera húsmóðir og hús-
bóndi. Stuttu eftir að ég flutti inn kom konan að
máli við mig og spurði hvort ég vildi ekki taka
stúlku, kunningjakonu sína, í málatíma. Ég hugði
að hér væri um að ræða enskutíma en svo var nú
ekki. Þessi stúlka hafði komist í kynni við Þjóð-
verja, háseta af flutningaskipinu Bahaja Blanka,
sem sokkið hafði fyrir norðvestan ísland. Eng-
lendingar höfðu tekið skipshöfnina og flutt úr
landi þegar eftir hernámið. Nú langaði stúlkuna
að komast í bréfasamband við þennan kunningja
og þurfti hjálp til að koma saman bréfi til hans. Ég
kvað koma til greina að hjálpa henni með að
skrifa bréf á þýsku og sagði ég konunni hvenær.
Svo leið tíminn og ekki kom stúlkan. Þegar ég sá
húsfreyju næst spurði ég hana hvað tefði stúlk-
una. „Ég veit það ekki“, svaraði konan, „en hún
fór austur fyrir fjall með enskum offiser í gœr. “
Stúlkuna sá ég ekki meir.
Frekar ónæðissamt var þarna og svo bætti ekki
úr skák að húsið var nærri loftvarnarbyssum Bret-
anna og lék allt á reiðiskjálfi, sérstaklega á sunnu-
dögum en Þjóðverjarnir létu helst sjá sig á meðan
Bretarnir voru í kirkju. En Adam var ekki lengi í
þessari paradís. Ég og þrír félagar mínir vorum að
spila eitt laugardagskvöld eitthvað fram á nóttina.
Daginn eftir var ég rekinn og því borið við að
hávaði hefði verið langt fram á nóttina. Ég mætti
pakka og fara. Ég hygg að ástæðan hafi verið sú,
að konan hafi viljað fá herbergið til eigin afnota
og hafi haft meira upp úr því en leigu af auralitlum
stúdent. Nokkru síðar fékk ég leigt hjá ágætis
fólki uppi á Óðinsgotu, Rögnu Jónsdóttur og
Guðna Sigurðssyni. Þá gerðist ég fatahönnuður.
Húsmóðurina vantaði kápu og gerði ég fyrir hana
teikningu af kápu sem hún lét sauma eftir. Þessi
kápa sló hreinlega í gegn, þótt ekki ætti fyrir mér
að liggja að verða fatahönnuður.
Hafist var handa við byggingu flugvallarins árið
1940 og auðvelt að fá vinnu þótt sfldin léti bíða
eftir sér um vorið. Ég fékk vinnu hjá Bretanum og
var gerður að flokkstjóra þar sem ég var ensku-
mælandi. Ekki voru margir í þessum flokki sem ég
var yfir, á að giska 12-15 og unnið við grjótnám í
Öskjuhlíðinni. Fyrst var sprengt síðan sett á
vagna og vagnarnir á sporbraut er niður á flug-
brautarsvæðið kom. Breskur liðþjálfi rauðhærður
og rauðskeggjaður sprengdi í grjótnáminu. Hann
var oftast nær fullur og sagði ekki orð. Nokkrar
holur voru sprengdar í einu og svo var grjótið
losað á sporvagnana. Einn braggi var neðan við
grjótnámið og áttu allir að fara inn í hann á meðan
sprengt var. Eitt banaslys varð meðan ég vann
þarna. íslendingur sem ekki fór inn í braggann
fékk stein í höfuðið. Bretarnir höfðu tunnur sem
þeir götuðu neðan til og höfðu kol í sem þeir létu
loga og vermdu sig við þetta ef kalt var í veðri.
Eitt sinn var uppi fótur og fit í grjótnáminu. Hátt-