Læknablaðið : fylgirit - 15.06.1996, Qupperneq 10

10
LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82/FYLGIRIT 32
settur yfirmaður kom, sjálfsagt til eftirlits. Ganga
þurfti eftir malarruðningi upp brekkuna til að
komast upp á sjálft grjótnámið. Hrasaði þá einn
og datt á rassinn. Nú var komið til mín og minn
flokkur settur í að laga til í brekkunni. Og næstu
dagar fóru í að steypa tröppur upp í grjótnámið.
Um þetta leyti höfðu Bretar beðið ósigurinn
við Dunkirk og verið hraktir í hafið. Talsverður
hópur af hermönnum var sendur hingað til að ná
sér eftir djöfladansinn sem þar hafði orðið. Þeir
máttu vinna ef þeir treystu sér. Nokkrir komu á
vinnustað, flestir settust niður, sljóir og starandi.
Ég gaf mig á tal við einn sem var um miðjan aldur.
Hann sat í urðinni og var með eitthvað á milli
fingranna sem hann rúllaði fram og aftur. Ég
spurði hann hvað hann væri með, hann svaraði
mjög dræmt og á dokkarensku: „Það er ekkert
stœrra en þetta á ströndinni við Dunkirk. “ Þetta
var örlítið sandkorn.
Dag einn að morgni kom liðþjálfinn sem
sprengdi fyrir grjótinu til vinnu. Hann gekk að
tunnunni þar sem eldurinn var og var glóð í tunn-
unni. Hann fór í vasa sinn og rétti svo hnefann yfir
tunnuna. Það gaus upp eldur og eimyrja og á
handlegg mannsins allt upp að olnboga. Það var
þegar farið með hann á stúdentagarðinn til með-
ferðar og sá ég hann ekki meir þann tíma sem ég
vann þarna. Ég bjóst við að hann yrði sendur
heim. Bretarnir höfðu hraðann á við flugvallar-
gerðina. Þeir rifu í sundur tunnur, margar ryðgað-
ar, og lögðu á mýrina, svo var rauðamöl ekið á og
stefndi brautarendinn á Skerjafjörðinn. Þessi
braut var fremur mjó og rétt vel þornuð þegar
fyrsta litla flutningavélin reyndi lendingu. Það fór
ekki betur en svo að hún dansaði af brautinni og
út í mýri en skemmdist þó ekkert.
Úr þessu fóru Bandaríkjamenn að flytja orr-
ustuvélar austur yfir haf og millilentu þær á þess-
ari ræmu, sem var mjög ófullkomin braut. Voru
venjulega sjö flugvélar í hópi, stundum vantaði
eina í hópinn þegar til íslands kom, hún hafði
farið í hafið á leiðinni. Þegar hér var komið sögu
var farið að þynnast í mínu liði, flestir farnir í aðra
vinnu, svo var sfldin að koma. Fóru þá þeir sem
eftir voru til Bjarna Björnssonar gamanvísna-
söngvara með meiru. Hann var með flokk í
grjótnáminu og mjög skemmtilegur í þessum
hópi. Hann átti það til að stilla sér upp við hliðina
á einhverjum sem ekki bar sig vel og eftir svolitla
stund var hann alveg eins og sá sem hann hermdi
eftir. Aður en ég fór norður til Siglufjarðar hitti ég
Gunnlaug Einarsson lækni og fékk hann til að
taka hálseitla úr mér. Hann gerði það fljótt og vel
og ekki vildi hann taka fyrir það, þar sem ég var
Héraðsmaður og auk þess auralítill læknastúdent.
Þessa dagana var ágætis veður og lá ég í sólinni í
Hljómskálagarðinum meðan ég var að jafna mig í
hálsinum. Þar rakst ég á liðþjálfann með hand-
legginn reifaðan í fatla. Var hann hinn fúlasti eins
og áður, enda von þar sem hann hafði ekki verið
sendur heim.
Eins og ég gat um áður fékk ég herbergi uppi á
Oðinsgötunni hjá ágætis fólki sem ekki var á kafi í
ástandinu. Ég kynntist um þetta leyti landflótta
norskum stúdent Jóni Eykás að nafni. Hann hafði
fyrst flúið til Færeyja og dvalið þar stuttan tíma og
kom svo til íslands. Hann leigði á Sóleyjargötunni
og hóf nám í læknadeildinni. Við spiluðum tals-
vert saman á kvöldin um tíma og báðir borðuðum
við í stúdentamötuneytinu í Háskólanum. Kvöld
eitt vorum við að spila þrír saman uppi á Óðins-
götunni og vorum með smá bjór sem Éykás hafði
fengið niðri í skipi Færeyinga. Þegar við hættum
var orðið all framorðið. Við fórum sem leið liggur
niður í bæ og niður á Hverfisgötu. Eitthvert um-
rót var á Hverfisgötunni og búið var að grafa
skurði í hluta götunnar svo að þröngt var fyrir bfl
að aka. Verður Jóni það á að stíga af gangstéttinni
og út á akbrautina. Um leið kom herbfll. Bflstjór-
inn snarhemlaði, kom þjótandi út og gerði sig
líklegan til að rjúka á Jón. Ég kom þá aftan að
honum og hrinti honum ofan í skurðinn í drull-
una. Þetta hefði ég betur látið ógert. Þegar við
komum niður hjá pósthúsinu skildi Eykás við
okkur og ætlaði að fara þangað sem hann leigði á
Sóleyjargötunni. Ég og félagi minn héldum
áfram. Við vorum rétt búnir að skilja við Eykás
þegar lögreglubfll rennur upp að hliðinni á okkur.
Út kemur lögreglumaður og skipar okkur tveimur
að koma niður á lögreglustöð. Við fáum að vita að
við séum kærðir fyrir óspektir á almannafæri og
þar með lokaðir inni þessa nótt. Allir lausir munir
voru teknir af okkur og við settir sinn í hvorn
klefann. Bekkirnir voru ekki sem verstir og við
sváfum sæmilega af nóttina. Þegar ég var vakinn
höfðu þeir afgreitt félaga minn. Ég var hálfúrillur
og heimtaði af þeim þá muni sem þeir höfðu af
mér tekið, þar á meðal sígarettupakka og sagði að
það ættu að vera fimm sígarettur í pakkanum. Þá
reiddust þeir og ráku mig umsvifalaust út og
gleymdu að taka af mér fimmtíukallinn í sekt. Þegar
Eykás fékk að vita þetta þótti honum bölvað að
hafa ekki verið með. Þar með lauk þessu ævintýri.
Jón Eykás varð síðar yfirlæknir í Tromsö.
Kleppsspítalinn og afleysingar
í héruðum
Okkur læknanemum bar að vinna á geðsjúkra-
húsi til að kynnast lækningum þar. Lyfjameðferð
geðsjúkra var þá sáralítil og árangur eftir því.